مروري بر روش‌هاي تغيير ترشوندگي به گاز دوستي به‌منظور ذخيره‌سازي گاز طبيعي

با توجه‌به نياز بالاي مصرفي منابع هيدروكربوري و هم‌چنين تأمين سوخت گازي در ماه‌هاي سرد سال، پيشنهاد شده است كه از مخازن تخليه‌شدۀ نفت و گاز و سفره‌هاي آب زيرزميني، به‌عنوان مخازن ذخيره‌ساز گاز طبيعي استفاده شود. ازجمله عوامل مؤثر در ذخيره‌سازي گاز طبيعي، واكنش‌هاي مابين سيال- سيال و سيال- سنگ است كه از اين عوامل خاصيت ترشوندگي از اهميت بيشتري برخوردار است. شناخت اين عوامل در فرايند ذخيره‌سازي گاز، باعث كنترل و نگهداري بهتر گازهاي طبيعي در ساختارهاي زمين‌شناسي مي‌شود. سفره‌هاي آب زيرزميني يكي از ساختارهاي داراي شرايط مطلوب براي ذخيره‌سازي گاز طبيعي است كه با تغيير ترشوندگي آن‌ها به‌سمت گازدوستي، مي‌توان ظرفيت ذخيره‌سازي گاز طبيعي را در آن‌ها افزايش داد. بدين منظور اين مطالعه به بررسي كارهاي آزمايشگاهي انجام‌‌شده برروي توزيع و رفتار سيال در نمونه‌سنگ‌هاي كربناته و ماسه‌اي براي تغيير ترشوندگي آن‌ها به‌سمت گازدوستي، به‌منظور اهداف ذخيره‌سازي زيرزميني گاز پرداخته است.