بازخواني مادي و اجتماعي روابط جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي در دوره دولت سازندگي

جمهوري اسلامي ايران و عربستان سعودي پس از وقوع انقلاب اسلامي وارد يك دهه تعارض و تقابل كه الگوي پر تكرار در روابط‌شان بوده است، شدند. اما تحولات هويتي، ژئوپلتيكي و بين‌المللي حادث در دهه1990 موجب تغيير اين الگوي حاكم بر روابط آن‌ها شد. هدف اين مقاله، بازخواني روابط تهران و رياض در دوره پس از جنگ است تا بررسي كند «چگونه و متاثر از چه عواملي، دو كشور از تعارض و تقابل به سوي بهبود مناسبات حركت كردند». سوال مقاله اين است كه «چه عواملي موجب حاكم شدن الگوي همزيستي به‌جاي تعارض در روابط ايران و عربستان سعودي طي سال‌هاي 1368 تا 1376 گرديد؟». يافته اين مقاله كه با روش تحقيق توصيفي-تحليلي و بهره‌گيري از دو رويكرد اجتماعي (سازه‌انگاري) و مادي (واقع‌گرايي) صورت گرفته اين است كه «ساختار اجتماعي حاكم بر روابط ايران و عربستان سعودي در سال‌هاي 1368 تا 1376 موجب شد تا محيط آنارشيك بين‌المللي و منطقه‌اي كه موجب سوءظن و بي‌اعتمادي دو كشور شده بود، تحليل رفته و با تغيير فرهنگ دشمني حاكم بر روابط، آن‌ها به‎سوي همزيستي مبتني بر عدم تقابل هويتي و تبديل تعارض ژئوپلتيكي به رقابت، با وجود فشارهاي ساختاري حركت كنند».