ليبراليسم، حقوق بين‌الملل و حكمراني مطلوب

از منظر رئاليست‌ها، «هژمون» براي تداوم مشروعيت و نهادينه نمودن ارزش‌هاي خود، نيازمند استفاده از ابزاري نظيرحقوق بين‌الملل است. زيرا ثبات نظم هژمونيك و تداوم وضع موجود بيشترين سود را نصيب او مي‌سازد. مشروعيت‌سازي در سايه اجراي قواعد حقوق بين‌الملل، توانسته براي تثبيت موقعيت برتركشورهاي مسلط كارآمد عمل كند. دولت‌ها به عنوان كنش‌گران محوري سياست بين‌الملل براي تحكيم قدرت در محاسبه‌ي سود و هزينه غوطه‌ورند و زماني همكاري را ترجبح مي‌دهند كه به سود منافع ملي آنان باشد. در مقابل ليبراليسم با خوشبيني به حقوق بين‌الملل براي دستيابي به صلح پايدار نقش بي‌بديلي را در توسعه آن ايفاء كرده است و با گره زدن تحقق صلح بين‌المللي به مشروعيت نظام نمايندگي و مولفه‌هاي داخلي دولت‌ها، راهي براي تقويت رعايت قواعد حقوق بشرگشوده است. با اين پيش فرض كه همبستگي و صلح بين‌المللي ليبرالي در سايه برقراري حكمراني مطلوب در سطح داخلي محقق مي‌شود، اين مقاله به اين سوال پاسخ مي‌دهدكه آيا رويكرد ليبراليسم به حقوق بين‌الملل، توانسته استانداردهاي حكمراني را در جامعه جهاني ارتقاء بخشد؟ ما با تمسك به روش گردآوري داده‌ها از گونه اسنادي كه از طريق كتاب‌ها، مقالات، سايت‌ها و منابع اينترنتي انجام شد، به اين نتيجه رسيديم كه ليبراليسم به عنوان يكي از پايه‌هاي نظري حكمراني خوب با جهاني نمودن هنجارهاي حقوق بشر سعي نموده تا با استانداردسازي شيوه‌ي حكومت‌داري و افزايش دولت‌هاي ليبرال، هم اجراي حقوق بشر تضمين و فراگيرشود و هم صلح و امنيت در جامعه جهاني پايدار گردد.