تأثير هشت هفته تمرين همزمان بر مقاومت انسوليني و مقادير پلاسمايي رزيستين و گلوكز مردان ميانسال داراي اضافه وزن و چاق

هدف: افراد داراي اضافه وزن و چاق كه فعاليت بدني ندارند، معمولا در معرض برخي بيماري هاي متابوليكي و قلبي و عروقي مانند ديابت نوع 2 و گرفتگي عروق كرونري و پرفشار خوني قرار دارند. هدف از اين تحقيق بررسي تأثير هشت هفته تمرين همزمان (مقاومتي و استقامتي) بر مقاومت انسوليني و مقادير پلاسمايي رزيستين و گلوكز مردان ميانسال داراي اضافه وزن و چاق شهر ياسوج بود. روش شناسي: روش تحقيق از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماري مردان داراي اضافه وزن و چاق 30 تا 45 ساله شهر ياسوج بودند. روش نمونه گيري هدفمند بود و 30 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب و به صورت تصادفي ساده به 2 گروه تمرين همزمان و كنترل تقسيم شدند. آزمودني هاي گروه تجربي 8 هفته تمرين همزمان و هر هفته 3 جلسه را انجام دادند. داده هاي مربوط به مقاومت انسوليني، رزيستين و گلوكز پلاسمايي در قبل و بعد از اجراي تمرينات همزمان با استفاده از آزمون هاي كولموگروف اسميرنوف، t  وابسته و مستقل در سطح معني داري 0.05 p تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد مقاومت انسوليني، سطوح رزيستين و گلوكز پلاسمايي در پس آزمون در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل كاهش معناداري داشتند (0.05 p). در مقابل، در گروه كنترل در همه متغيرها تغيير معناداري مشاهده نشد (0.05 p). سطوح رزيستين و گلوكز پلاسمايي در پس آزمون گروه تجربي كاهش معني دار داشتند ولي در گروه كنترل تفاوت معناداري مشاهده نشد (0.05 p). نتيجه‌گيري: بنابراين، مي توان اجراي 8 هفته تمرين همزمان مقاومتي و استقامتي كه در يك جلسه اجرا مي شدند را به عنوان يكي از روش هاي پيشگيرانه و غيردارويي براي بهبود وضعيت سلامت متابوليكي و قلبي و عروقي مردان ميانسال داراي اضافه وزن و چاق پيشنهاد داد.