تاثير تمرين ورزشي هوازي و مقاومتي بر مقادير GDF11 بافت قلب رت‌هاي سالمند

هدف: سالمندي با افزايش اختلالات عملكردي و مورفولوژيك در بافت قلب و متعاقبا افزايش خطر بروز بيماري هاي قلبي عروقي همراه است. فاكتور تمايز رشد 11 (GDF11) اخيرا به عنوان عامل ضد پيري در بافت قلب معرفي شده است. بنابراين، هدف مطالعه حاضر بررسي تاثير تمرين ورزشي هوازي و مقاومتي بر مقادير اين عامل در بافت قلب رت هاي سالمند بود. روش شناسي: بدين منظور از 24 سر رت نر سالمند در 3 گروه كنترل، تمرين مقاومتي (بالا رفتن از نردبان با مقاومت 55 تا 85 درصد يك تكرار بيشينه، 3 جلسه در هفته) و تمرين هوازي (شنا با مقاومتي معادل 3-6 درصد وزن بدن، چهار جلسه در هفته، جلسه اي 45 دقيقه) استفاده شد. پس از هشت هفته وزن قلب و مقادير GDF11 بافت قلب اندازه گيري شد. يافته‌ها: نتايج آزمون تحليل واريانس يك طرفه داده ها نشان داد تمرين مقاومتي و هوازي به ترتيب باعث افزايش 5.1 و 4.6 درصدي GDF11 بافت قلب شد، با اين وجود اين تغييرات به لحاظ آماري معنادار نبود (0.59=P). همچنين، وزن عضله قلب نسبت به وزن بدن در هر دو گروه تمرين مقاومتي و هوازي به ترتيب 5.9 و 3 درصد در مقايسه با گروه كنترل كمتر بود (0.67=P). نتيجه‌گيري: روند تغييرات مقادير GDF11 و نسبت وزن قلب به وزن بدن مشاهده شده در مطالعه حاضر تاييد كننده نقش پيشنهاد شده براي اين پروتئين در كنترل هايپرتروفي پاتولوژيكي ناشي از سالمندي است. با وجود اين به نظر مي رسد تمرين ورزشي، دست كم با شدت، مدت و نوع تمرين ورزشي استفاده شده در مطالعه حاضر، تاثير معناداري بر مقادير اين پروتئين ندارد.