تعيين عوامل موثر بر طول مدت اقامت بيمار در بيمارستان هاي جنوب شرق كشور قبل و بعد از شيوع پاندمي كوويد-19

مقدمه و هدف: شيوع بيماري كوويد 19 و افزايش هزينه‌هاي مراقبت‌هاي بهداشتي، ارائه‌دهندگان مراقبت‌هاي بهداشتي را بر آن داشت كه به دنبال راه‌حلي براي ارزيابي عملكرد سيستم ارائه مراقبت‌هاي بهداشتي باشند. يكي از شاخص‌هاي مؤثر براي تعيين استفاده بهينه از منابع بيمارستاني، مدت‌زمان اقامت است. اين مطالعه با هدف تعيين عوامل مؤثر بر طول مدت اقامت بيمار در بيمارستان‌هاي زاهدان قبل و بعد از شيوع پاندمي كوويد 19 انجام شده است. روش كار: مطالعه حاضر از نوع توصيفي است كه با بررسي پرونده‌هاي بيماران بستري در چهار بيمارستان عمومي شهر زاهدان از سال 1397 تا 1400 انجام شده است. براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون‌هاي تي مستقل، تحليل واريانس يك‌طرفه و ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. يافته‌ها: از 1600 بيمار بررسي‌شده، 2/59 درصد زن و 8/40 درصد مرد بودند. ميانگين و انحراف معيار مدت اقامت بيماران در بيمارستان‌هاي عمومي شهر زاهدان 3/5±3/4 روز بود. با توجه به نتايج، مدت اقامت بعد از شيوع بيماري كوويد 19 كاهش يافته است (3/7 ± 3/5 قبل از شيوع كوويد 19، 3/2 ± 3/2 بعد از شيوع كوويد 19). به‌طوركلي مدت اقامت برحسب عوامل دموگرافيك، عوامل مديريتي، نوع بيماري، سابقه بيماري زمينه‌اي و نوع بيمارستان تفاوت معناداري داشته است (0/001 P). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي پژوهش حاضر، ميانگين اقامت بيماران در بيمارستان‌هاي عمومي شهر زاهدان مطلوب است (كمتر از 3/5 روز). با اين حال، با توجه به كمبود منابع بيمارستاني، اصلاح فرايندهاي بيمارستاني و توجه بيشتر به متغيرهاي تأثيرگذار بر آن توصيه مي‌شود.