بررسي رابطه جهت گيري هدف با وضعيت تحصيلي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي آبادان در سال 1401

مقدمه و هدف: جهت‌گيري هدف يكي از متغيرهاي مهم در كيفيت فرايند يادگيري و پيشرفت تحصيلي افراد است. اين مطالعه با هدف بررسي رابطه بين جهت‌گيري هدف و پيشرفت تحصيلي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي آبادان انجام شد. روش كار: مطالعه حاضر توصيفي تحليلي از نوع همبستگي و مقطعي بود كه در سال 1401 انجام شد. روش نمونه‌گيري به صورت طبقه‌اي و خوشه‌اي بود. نمونه مطالعه 259 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي آبادان بودند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسش‌نامه هدف‌گرايي تحصيلي بوفارد و همكاران (1998) و معدل دانشجو در ترم گذشته بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارهاي SPSS نسخه 26 و AMOS نسخه 24 تحليل شدند. يافته‌ها: ميانگين سني دانشجويان (2/4 ±) 24/3 سال و معدل ترم گذشته آن‌ها (1/25 ±) 16/57 بود. ميانگين نمره مؤلفه پرهيز از شكست (4/11 ±) 20/32، عملكرد (5/58 ±) 14/08 و هدف-تسلط (3/82 ±) 9/43 بود. ضريب همبستگي نشان داد اگرچه رابطه مثبتي بين مؤلفه‌هاي هدف‌گرايي با پيشرفت تحصيلي وجود دارد، اين روابط معنادار نيست. همچنين ضريب همبستگي نشان داد ترم تحصيلي رابطه مثبت و معناداري با مؤلفه‌هاي جهت‌گيري عملكردي و جهت‌گيري تسلط دارد، اما رابطه منفي آن با پرهيز از شكست معنادار نبود. نتيجه‌گيري: بر اساس اين مطالعه، بين سه مؤلفه جهت‌گيري هدف با پيشرفت تحصيلي رابطه معناداري يافت نشد. پيشنهاد مي‌شود برنامه‌ريزان آموزشي شرايط آموزشي را به نحوي فراهم كنند و ارتقا دهند كه دانشجويان به سمت اهداف تسلطي و عملكردي حركت كنند و از جهت‌گيري اجتنابي دور شوند.