آثار تمرين موازي و محدوديت كالري بر آديپوكاين‌‌هاي ضدالتهابي و حساسيت انسوليني در زنان چاق مبتلا به كبد چرب

مقدمه و هدف: اختلال در تنظيم ترشح بين آديپوكاين‌هاي التهابي و ضدالتهابي مي‌تواند منجر به مقاومت به انسولين و ديابت نوع دو شود. هدف پژوهش حاضر بررسي آثار تمرين موازي، محدوديت كالري و تمرين موازي+ محدوديت كالري بر سطوح آديپوكاين‌هاي ضدالتهابي و حساسيت به انسولين در زنان چاق مبتلا به كبد چرب غيرالكلي بود.مواد و روش ها: در اين مطالعه، 37 زن بيمار مبتلا به كبد چرب به‌صورت تصادفي در چهار گروه كنترل (9=n)، محدوديت كالري (9=n)، تمرين موازي (9=n) و تمرين موازي+ محدوديت كالري (10=n) تقسيم شدند. تمرين موازي به‌صورت تركيبي از تمرين هوازي با شدت 40 تا 60 درصد ضربان ذخيره و تمرين مقاومتي با شدت 40 تا 60 درصد يك تكرار بيشينه، سه جلسه در هفته و به مدت 8 هفته اجرا شد. در گروه‌هاي محدوديت كالري، ميزان كل كالري دريافتي روزانه ۴۰۰-۵۰۰ كيلو كالري طي 8 هفته كاهش يافت. نمونه‌هاي خوني ناشتا پيش و پس از مداخله اخذ شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي t زوجي و تحليل كوواريانس در سطح معناداري 0.05 p تجزيه و تحليل شدند.نتايج: تمرين موازي+ محدوديت كالري غلظت آديپونكتين و آديپولين سرمي را در مقايسه با گروه‌هاي محدوديت كالري و كنترل (هر دو، 0.026 p) و شاخص حساسيت انسوليني را نسبت به گروه كنترل به‌طور معناداري افزايش داد (0.027=p). همچنين، در غلظت آديپونكتين و آديپولين سرمي و شاخص حساسيت انسوليني گروه تمرين موازي نسبت به گروه كنترل افزايش معنادار ديده شد (همه، 0.038 p). در گروه محدوديت كالري تنها شاخص حساسيت انسوليني نسبت به پيش‌آزمون افزايش معناداري داشت (0.004=p).نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد اجراي تمرين موازي به تنهايي و همراه با محدوديت كالري مداخله مؤثرتري در افزايش آديپوكاين‌هاي ضدالتهابي و بهبود حساسيت انسوليني نسبت به صرفاً محدوديت كالري است.