پيش‌ساختارهاي فلسفي منازعۀ مونتاژ و ميزانسن و رهيافت‌هاي پارادايم كلاسيك

نظريۀ «مونتاژ» در سينما، برساختۀ شكل‌گرايي و نظريۀ «ميزانسن» برخاسته از نگرۀ مؤلف و ديدگاه واقع‌گرايي است. به نظر مي‌رسد كه پيش‌ساختارهاي فلسفي دو نظريه كه يكي بر اصالت كل و ساختارگرايي استوار است و ديگري بر اصالت جزء و پديدارشناسي، از ريشه‌اي عميق در يك منازعۀ تاريخي- فلسفيِ دوران كلاسيك برخوردارند. در ديدگاه مونتاژ، سينما به‌واسطۀ «تدوينِ» اجزا، به يك كليت معنادار مي‌رسد و در ديدگاه ميزانسن، «نما» يعني جزء، خود، هم افادۀ معنا مي‌كند و هم واقعيت را پديدارشناسي مي‌كند. ردپايِ اين تعارض در نظريه‌هاي معاصر در مقولات نشانه‌شناسي، معناشناسي و زبان‌شناسي گم شده است. اين تحقيق بر آن است كه امكان تقريب نظريۀ ميزانسن و مونتاژ با پژوهش دقيق در آراي طرفين منازعه در لابلاي اعترافات ناخودآگاه- با وجود حفظ پارادايم فلسفۀ سنتي و كلاسيك- امكان‌پذير و هموار است. اين تحقيق بر مبناي پژوهش كتابخانه‌اي و به‌شيوۀ تحليلي- توصيفي انجام شده است.