بررسي ميزان اضطراب، افسردگي و استرس در اعضاي خانواده بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان هاي شهر تهران

مقدمه: اعضاي خانواده بيماران بستري در بخشهاي ويژه سطوح بالايي از افسردگي،اضطراب واسترس را تجربه مي كنند. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين ميزان افسردگي، اضطراب و استرس در اعضاي خانواده بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه ي بيمارستان هاي منتخب شهر تهران انجام گرفته است. مواد وروش كار: مطالعه حاضر يك مطالعه توصيفي- مقطعي است. در اين پژوهش ميزان افسردگي، اضطراب و استرس ۱۶۰ نفر از اعضا خانواده بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه بيمارستان هاي شهر تهران مورد بررسي قرار گرفت. نمونه ها به روش نمونه گيري خوشه‌اي چندمرحله‌اي (ازبهمن ما ۱۴۰۰ تا آذرماه ۱۴۰۱) انتخاب شدند. ابزارهاي مورد پژوهش پرسشنامه مشخصات جمعيت شناختي و نسخه فارسي پرسشنامه استاندارد DASS-۲۱ بود. داده ها با نرم افزار۲۲-SPSS و با آزمون هاي آمار توصيفي و مدل رگرسيون خطي تحليل شدند. يافته ها: نتايج مطالعه حاضر نشان داد نمره  ميانگين اضطراب اعضا خانواده (۷/۹۲)۱۷/۸۴، ميانگين افسردگي (۸/۳۴)۱۷/۴۹ و ميانگين استرس (۷/۵۰)۱۸/۳۵ بود. مدل رگرسيون خطي به صورت همزمان نشان مي دهد كه به ازاي افزايش يك واحد سن بطور متوسط 0/11  نمره اضطراب در اعضاء خانواده كمترمي شود و اين كاهش معنادار بود. به ازاي افزايش يك واحد سن بطور متوسط ۰/۰۹  نمره افسردگي در اعضاء خانواده كمترمي شود و اين كاهش معنادار بود. همچنين به ازاي افزايش يك واحد سن بطور متوسط 0/12  نمره استرس در اعضاء خانواده كمترمي شود و اين كاهش معنادار بود. ارتباط معناداري بين ساير متغيرهاي جمعيت شناختي با افسردگي، اضطراب واسترس مشاهده نشد. نتيجه گيري: اضطراب اعضا خانواده بيماران بستري در بخش مراقبت هاي ويژه در حد شديد و افسردگي و استرس در حد متوسط بود. با افزايش سن ميزان افسردگي، اضطراب واسترس اعضا خانواده بيماران كاهش مي يافت. لذا پرستاران شاغل در بخش‌هاي مراقبت‌هاي ويژه مي‌توانند نقش مهمي در آموزش خانواده‌ها در رابطه با اين بخش‌ها و همچنين حمايت رواني از آنان داشته باشند.