بررسي تأثير روايت درماني بر خودكارآمدي جنسي و كيفيت زندگي جنسي در زنان

مقدمه: خودكارآمدي جنسي يكي از اركان قابل اهميت جهت برخورداري از كيفيت زندگي جنسي مطلوب مي باشد. مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير روايت درماني بر خودكارآمدي جنسي و كيفيت زندگي جنسي در زنان انجام شد. مواد و روش كار: اين مطالعه نيمه تجربي بر روي ٨٢ زن در سنين باروري انجام شد. از بين مراكز جامع سلامت وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شهيد بهشتي شهر تهران، دو مركز به صورت تصادفي انتخاب شدند. سپس از بين زنان مراجعه كننده، ٨٢ نفر مطابق با معيارهاي پژوهش به صورت در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفي در دو گروه ٤١ نفره قرار داده شدند. در گروه مداخله، روايت درماني طي چهار جلسه ٩٠ دقيقه اي انجام شد. گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه استاندارد خودكارآمدي جنسي (SSEQ) و پرسشنامه كيفيت زندگي جنسي (SQOL-F)، قبل و يك ماه بعد از مداخله گردآوري شدند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از ميانگين و انحراف معيار، تعداد و درصد، آزمون t مستقل و زوجي، من ويتني و فيشر انجام شد. يافته‌ها: گروه مداخله و كنترل از نظر مشخصات دموگرافيك و باليني تفاوت معناداري نداشتند. قبل از انجام مداخله، خودكارآمدي جنسي در گروه مداخله (2/06) 11/92و گروه كنترل (3/42)12/63 تفاوت معني‌داري نداشت(P=0/24)؛ اما اين تفاوت پس از اجراي مداخله، بين دو گروه مداخله (5/18)20/31 و كنترل (2/87)13/39 معنادار بود(P=0/001). قبل از انجام مداخله كيفيت زندگي جنسي در گروه مداخله (8/75)68/02 و گروه كنترل (8/47)68 تفاوت معني‌داري نداشت(P=0/71)، اما پس از اجراي مداخله، در گروه مداخله (7/89)75/56 و گروه كنترل (10/21)60/29 تفاوت معني‌داري مشاهده شد(P 0/0001). همچنين بررسي قبل و بعد از مداخله در هر يك از گروهها نشان داد كه خودكارآمدي جنسي و كيفيت زندگي جنسي در گروه مداخله تفاوت معني داري داشته است؛ درحاليكه اين تفاوت در گروه كنترل معني دار نبود. نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد استفاده از رويكرد روايت درماني روش مناسبي جهت ارتقاي خودكارآمدي جنسي و كيفيت زندگي جنسي زنان ‌باشد؛ لذا استفاده از اين رويكرد در مشاوره‌هاي جنسي در مراكز بهداشت پيشنهاد مي‌گردد.