تقويت تاب‌آوري نظام سلامت ايران در برابر تغييرات اقليمي

اقليم (آب و هوا) Climate برگرفته از واژه يوناني باستان كليما κλίμα ، به ميانگين شرايط آب و هوايي يك منطقۀ جغرافيايي در يك دوره زماني نسبتاً طولاني (حدود ۳۰ سال) گفته مي‌شود. برخي از اين متغيرهاي هواشناسي عبارتند از دما، فشار اتمسفر، باد، رطوبت و بارش. به عنوان مثال، فلات ايران داراي چهار اقليم گرم و خشك (فلات مركزي ايران)، سرد كوهستاني (مناطق كوهستاني غرب كشور)، معتدل و مرطوب (كرانه جنوبي درياي خزر) و گرم و مرطوب (كرانه شمالي خليج فارس و درياي عمان) است.  تغيير اقليم  به هر گونه دگرگوني آب و هوايي گفته ميشود كه طولاني‌تر از رخدادهاي منفرد آب‌و‌هوايي باشد؛ به طور مستقيم يا غيرمستقيم به فعاليت‌هاي انساني نسبت داده ‌شود؛ تركيب جو جهاني را تغيير ‌دهد و علاوه بر تغييرات آب و هوايي طبيعي، در دوره‌هاي زماني مختلف مشاهده ‌شود. تغيير اقليم يكي از مهمترين چالشهاي قرن جاري است. گرما و سرماي بي‌موقع، ذوب شدن يخ‌ها، بالا آمدن سطح آب درياها، وقوع سيلهاي با شدت بالا و خشكساليها از تبعات تغيير اقليم است. ميانگين تغييرات آب و هوايي براي هزاران سال نسبتاً پايدار بوده است. وليكن، از ۵۰ سال گذشته با شتاب بيشتري در حال افزايش است، ميانگين دماي زمين ۰/۷ درجه سانتيگراد افزايش يافته است و پيش بيني مي‌شود كه حدود ۱/۸ تا ۴ درجه سانتيگراد تا سال ۲۱۰۰ ميلادي افزايش يابد.