ارتباط خودكارآمدي زايمان با دلبستگي مادر به جنين در زنان باردار نخست‌زا

زمينه و هدف: زايمان واژينال يك فرآيند فيزيولوژيكي طبيعي است كه مي‌تواند يك تجربه مهم و بحراني براي زنان باشد. يكي از عوامل مهم دخيل در اجتناب از زايمان واژينال، نداشتن خودكارآمدي زايمان است. از طرفي، خودكارآمدي بر همه جنبه‌هاي رفتار و فعاليت‌هاي هيجاني از قبيل الگوهاي فكري تاثير مي‌گذارد كه يكي از آنها مي‌تواند دلبستگي باشد. اين مطالعه به منظور تعيين ارتباط خودكارآمدي زايمان با دلبستگي مادر به جنين در زنان باردار نخست‌زا انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي تحليلي روي 323 زن باردار نخست‌زاي مراجعه كننده به مراكز بهداشتي- درماني شهر زاهدان طي سال‌هاي 1399 لغايت 1400 انجام شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات فردي، پرسشنامه خودكارآمدي زايمان Lowe و دلبستگي مادر به جنين Cranely بود. يافته‌ها: بين ميزان دلبستگي مادر به جنين و خودكارآمدي زايمان رابطه خطي مستقيم معني‌دار وجود داشت و ميزان دلبستگي مادر به جنين، خودكارآمدي زايمان را پيش‌بيني مي‌كرد (P=0.003, r=0.16). به طوري كه 2.7% درصد واريانس خودكارآمدي زايمان را پيش بيني نمود. نتيجه‌گيري: كمك به مادران براي پذيرش نقش مادري و ارتقاء دلبستگي مادر به جنين مي‌تواند راهكاري سودمند در افزايش خودكارآمدي زايمان باشد و از آنجايي كه زنان با خودكارآمدي زايمان بالا توانايي بيشتري براي انجام زايمان واژينال دارند؛ موجب افزايش تمايل مادران به زايمان واژينال مي‌گردد.