روابط جمهوري اسلامي ايران و تونس: مطالعه تطبيقي دولت هاي احمدي نژاد و روحاني

روابط خارجي يكي از وجوه مهم زندگي ملت‌ها و كشورها به شمار مي‌رود و بررسي چگونگي عملكرد دولت ها در ارتباطات خارجي، مهم تلقي مي‌شود. بررسي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در قبال تونس و تأثيرات آن بخصوص در دو مقطع دولت‌هاي نهم و دهم به رياست محمود احمدي نژاد و دولت‌هاي يازدهم و دوازدهم به رياست حسن روحاني، مي‌تواند به تدوين و تعيين راهبردهاي آتي در روابط خارجي در دولت‌هاي مختلف كشورمان كمك كند و شرايط را براي رفع مشكلات و نقايص احتمالي فراهم آورد. پس از بيداري اسلامي دولت‌هايي در كشورهايي مانند تونس روي كار آمدند كه بر روابط با ايران تأثيرگذار بودند. در اين مقاله سعي شده است تا با نگاهي سازه‌انگارانه به روابط ايران و تونس، سياست خارجي كشورمان در دولت‌هاي مورد اشاره مورد نقد و بررسي قرار گيرد و به اين سئوال پاسخ داده شود كه روابط ايران و تونس بين سال‌هاي 2005 تا 2021 چگونه بوده؟ در پاسخ به اين پرسش و در مقام صورتبندي فرضيه بايد گفت؛ در دولت موسوم به عدالت محور احمدي نژاد، درگير بودن در برخي تنش‌هاي داخلي و فقدان رويه‌اي ثابت در سياست خارجي و در دولت موسوم به اعتدال‌گرا روحاني، تمايل بيش از حد به روابط با غرب و درگير بودن با برجام، توسعه روابط را با كشورهايي مانند تونس كُند كرد و زمينه‌هاي تاريخي، اشتراكات فرهنگي و سياسي به همراه فرصت شكل گرفته از بيداري اسلامي نيز نتوانست به اين روابط كمك چنداني بكند.