پيامدهاي ژئواكونوميك پيوند ميان‌منطقه‌اي حوزه عربي خليج فارس و آسياي مركزي در حوزه زيرساخت‌هاي راهبردي

كشورهاي عربي حوزه خليج فارس از دهه دوم قرن بيست و يكم فرايند مشاركت در توسعه زيرساخت‌هاي راهبردي آسياي مركزي را آغاز كرده‌اند. اين مشاركت در حوزه توسعه زيرساخت‌هاي توليد و انتقال انرژي و تقويت بسترهاي لجستيك و ترانزيت صورت گرفته است. با اين حال به دليل عدم پيوستگي و پايداري در مشاركت و عدم انسجام در رويكردهاي همگرايانه دروني (با كشورهاي عربي) و بيروني (با ديگر بازيگران بين‌المللي فعال)، چگونگي تاثيرگذاري اين روند تاكنون مشخص نبوده است. مقاله حاضر در پي پاسخ به اين سوال است كه مشاركت كشورهاي عربي حوزه خليج فارس با منطقه آسياي مركزي در حوزه زيرساخت‌هاي راهبردي چگونه مي‌تواند بر جايگاه ژئواكونوميك ايران به عنوان يك پل ميان‌منطقه‌اي بين حوزه عربي خليج فارس و آسياي مركزي تاثيرگذار باشد؟ در پاسخ فرضيه‌اي اين مقاله بر اين امر استوار است كه اين تاثيرگذاري به ميزان قابل توجهي بر ديناميسم‌هاي منطقه‌اي خاورميانه وابسته است. در صورتي كه اين پويايي‌ها به سمت تخاصم بيشتر ايران و كشورهاي عربي حركت كند، شاهد تضعيف جايگاه ژئواكونوميك ايران خواهيم بود و در وضعيتي كه اين مناسبات به سوي بهبود و ترميم هدايت شود، مي‌توان از قبل توسعه پيوند ميان‌منطقه‌اي حوزه عربي خليج فارس و آسياي مركزي، ارتقاء جايگاه جمهوري اسلامي ايران به عنوان يك كشور پل را در اين فرايند، انتظار داشت. پژوهش حاضر با اتكاء به استراتژي قياسي با بهره‌گيري از چارچوب تئوريك ميان‌منطقه‌گرايي و با استفاده از روش توصيفي تحليلي، مبتني بر تحليل سناريوها و متغيرهاي تاثيرگذار، در پي اثبات فرضيه فوق‌الذكر است.