تحول بخشايش خود و ديگران از دوره نوجواني تا بزرگسالي در حال پيدايش

هدف اين پژوهش، بررسي سير تحولي بخشايش خود و ديگران در طول دورۀ نوجواني تا بزرگسالي در حال پيدايش بود. در اين راستا از بين افراد 12 تا 25 ساله ساكن شهر اصفهان، تعداد 395 نفر در سه گروه سني، 12، 14، 16 ساله و نيز يك گروه سني 18 تا 25 ساله موسوم به بزرگسالي در حال پيدايش انتخاب شدند. بدين منظور از دو روش نمونه‌گيري خوشه‌اي براي سه گروه اول و نمونه‌گيري دردسترس براي گروه چهارم استفاده شد. در چارچوب پژوهشي مقطعي و با استفاده از طرح علّي مقايسه‌اي، داده‌هاي مورد نياز ازطريق مقياس بخشايش جمع‌آوري شد. نتايج حاصل از تحليل واريانس نشان دادند تغييرات در بخشايش خود از ابتداي دوره نوجواني تا بزرگسالي در حال پيدايش، سير نزولي با شيب كم داشت. اين يافته در حالي بود كه بخشايش ديگران از 12 تا 16 سالگي كاهش يافته است؛ ولي در بزرگسالي در حال پيدايش افزايش يافت. تغييرات بخشايش موقعيت در چهار گروه معنادار نبود. به عبارت ديگر، مقادير مجذور اتا (درصد واريانس مشترك) نشان‌دهندۀ تأثير كم گروههاي‌ سني بر متغيرهاي بخشايش خود (2 درصد) و بخشايش ديگران (4 درصد) بود. همچنين، تفاوت جنسيتي معناداري در بخشايش خود و ديگران در گروههاي سني مختلف مشاهده نشد.