«صور اسرافيل: از تمثيل تاريخ تا رستاخيز مردگان»

روزنامه صوراسرافيل چه در عنوان و چه در محتوا، روزنامه عصرِ انقلاب بود. اين روزنامه با زباني تمثيلي و نزديك به حكمتِ عاميانه، همان گونه كه از ناماش پيداست، پيام آور عصرِ تازه‌اي شد. عصر مشروطه به تعبيرِ رسايِ «ناظم الاسلامِ كرماني»، عصر بيداري ايرانيان از خواب غفلتِ چندين ساله بود. در انقلابِ مشروطه نگاه تمثيلي به زبان و زمان، دو عنصر اصلي اين گسست بودند. در ساحتِ زماني گويي فهمِ نظامِ عمودي سامانه جهانِ (نظمِ نمادين) گذشته به هم مي‌ريخت و پادشاه در كانون و نقطه مركزي آن مورد شك و ترديد قرار مي‌گرفت. در ساختِ زباني هم خوانشِ تمثيلي از جهان در تقابل با فهم نمادينِ آن قرار داشت. نگاه تمثيلي بنيامين به تاريخ، نظريه زباني و زماني او در كنارِ استعاره بيداري و رويابيني اش، به كار تحليل و تفسيرِ رخدادِ انقلابي مشروطه مي‌آيد. اين مقاله بنا دارد با بهره از نظريه تمثيليِ بنيامين درباره تاريخ و قصه و حكايت، برخي نوشته‌هاي روزنامه صوراسرافيل را از منظر خوانشِ تمثيلي رهايي‌بخش بررسي كند.