بررسي ابعاد شناختي تصميم‌گيري در مديران؛ آيا فرآيندهاي شناختي تصميم‌گيري در مديران متفاوت است؟

يكي از مهم‌ترين كاركردهاي مديران در سازمان‌ها مسئله تصميم‌گيري است. توسعه روش‌شناسي‌هاي مبتني بر علوم اعصاب شناختي، اميدهايي را براي پژوهشگران مديريت به وجود آورده تا ضمن درك عميق‌تر اين كاركرد مهم مديريتي، فرصت‌هايي براي مداخله و بهبود آن شناسايي كنند. با اين ‌وجود، شواهد تجربي در خصوص ابعاد شناختي تصميم‌گيري در مديران، بسيار اندك است و اين مسئله تلاش براي دستيابي به بنيان نظري لازم براي توسعه ابزارها و روش‌هاي بهبود تصميم‌گيري در بستر علوم اعصاب سازماني را با چالش مواجه ساخته است. در تلاش براي پاسخ به اين نياز،  در اين مقاله مبتني بر ديدگاه فلسفي اثبات‌گرا، رويكرد استدلال استقرايي و  استراتژي تجربي و آزمايشگاهي، دو فرايند مهم در بروز كژكاركردهاي تصميم‌گيري در دو بعد زماني (با شاخص تنزيل تعويقي) و عدم‌قطعيت (با شاخص ريسك‌پذيري) مورد بررسي قرار گرفته است. براي اين منظور، 62 آزمودني (33 زن) در دو گروه مديران و افراد فاقد سابقه مديريتي، به‌صورت تصادفي آزمون‌هاي رفتاري تنزيل تعويقي (DDT) و ريسك‌پذيري (BART) را انجام دادند. نتايج نشان داد كه در شاخص تنزيل تعويقي تفاوت معني‌داري بين مديران و سايرين وجود ندارد. بااين‌وجود، در شاخص‌هاي مربوط به ريسك‌پذيري، مديران از سطح ريسك‌پذيري بيشتري نسبت به افراد فاقد سابقه مديريتي برخوردار بودند. نتايج اين مطالعه به پژوهشگران حوزه علوم اعصاب سازماني، در درك بهتر ابعاد شناختي تصميم‌گيري در مديران و تلاش براي ارائه راهكارهاي عيني براي بهبود آن كمك خواهد كرد.