الگوي پيشنهادي امنيت غذايي پايدار در شرايط خشكسالي در استان كردستان

دسترسي به مقدار كافي مواد غذايي و سلامت تغذيه‏اي از محورهاي اساسي توسعه است و زيربناي پرورش نسل آتي كشور محسوب مي‏شود. براساس مطالعات نقش تغذيه در سلامت، افزايش كارآيي و ارتباط آن با توسعه اقتصادي مورد تاييد قرار گرفته است. همچنين، دسترسي به غذاي كافي و مطلوب از ابتدايي‏ترين حقوق انسان‏هاست. اما مطالعات مختلف نشان مي‏دهد جوامع روستايي كه خود به عنوان متوليان امنيت غذايي مطرح هستند با مشكلات ناامني غذايي روبه‌رو هستند كه در شرايط خشكسالي اين موضوع به مراتب وضعيت نامناسب‌تري دارند به اين دليل كه خانوارهاي روستايي همواره در خط مقدم آسيب‌پذيري از خشكسالي هستند و در صورت نبود سيستم‌هاي كاهش خطر به سرعت تاب‌آوري خود را از دست مي‌دهند و از بخش كشاورزي خارج مي‌شوند. لذا نياز است اقداماتي انديشيده شود تا آنان در شرايط خشكسالي همچنان در بخش كشاورزي فعاليت كنند و ستون فقرات امنيت غذايي در كشور حفظ شود. در راستاي اين مهم اين پژوهش با هدف كلي طراحي الگوي پيشنهادي امنيت غذايي پايدار در شرايط خشكسالي انجام شد. جامعه آماري شامل تعدادي از متخصصين امنيت غذايي و كارشناسان كشاورزي بود. لذا براي انتخاب نمونه‌هاي مورد مطالعه، از نمونه‌گيري هدفمند از نوع گلوله برفي (ارجاع زنجيره‌اي) استفاده شد نمونه‌گيري تا اشباع داده‌ها ادامه يافت، در آخر تعداد شركت كنندگان در تحقيق به 31 نفر رسيد. روش تحقيق از نوع كيفي به روش نظريه داده بنياد بود. داده‏هاي پژوهش با استفاده از مصاحبه عميق و بحث گروهي جمع‏آوري و با سه روش كدگذاري باز، محوري و انتخابي مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج بررسي الزامات امنيت غذايي پايدار در قالب روش داده بنياد شامل 68 كد اوليه بودند كه در نهايت به منظور طراحي مدل بهبود امنيت بهبود امنيت غذايي پايدار در شرايط خشكسالي به 8 الزام (مديريتي، الزامات تكنولوژيكي، سياسيتي و حمايتي، زيرساختي، فرهنگي و توانمندسازي، متنوع‌سازي، حفاظتي، پايدارسازي) تبديل شدند و در قالب مدل اشتراوس و كوربين جاي‏گذاري شدند.