واكاوي پديدارشناسانه تجربه زيسته پزشكي شدگي از طريق جراحي زيبايي در زنان كلان شهر تهران

پزشكي شدن جامعه كنوني بستري براي حل مسائل از طريق تجويز مضاعف به‌ويژه در كلان‌شهرها ايجاد كرده به‌گونه‌اي كه رجحان افراد به استفاده از اعمال جراحي فراتر از جنبه درماني آن رسيده است. اين مسئله نه‌تنها در حوزه پزشكي شدگي جامعه بلكه در زمينه انگيزه‌ها، علل و حتي آسيب‌هاي رواني-تني به‌ويژه از منظر ادراك كنشگران و مصرف‌كنندگان اين عرصه قابل‌توجه است. ازاين‌رو مقاله حاضر در پي واكاوي پديدارشناسانه تجربه زيسته پزشكي شدگي از طريق جراحي زيبايي در زنان شهر تهران است. اين پژوهش به روش پديدارشناسي توصيفي، از طريق روش هفت مرحله‌اي كولايزي در كلان‌شهر تهران انجام گرفت. نمونه‌گيري در اين پژوهش هدفمند وابسته به معيار بود و از طريق مصاحبه عميق و نيمه ساختاريافته تا سطح اشباع داده‌ها با 13 نفر از زناني كه به عمل جراحي زيبايي تن داده بودند انجام شد. اعتبار داده‌ها به روش دو كدگذار و توصيف عميق انجام گرفت. نتايج نشان داد شرايط زمينه‌ساز زنان (شامل: پذيرش مخاطرات جراحي، اعتماد در دسترس زودهنگام، اعتماد آگاهانه به تخصص) شرايط زمينه‌ساز مربوط به پزشك (شامل ساده‌انگاري عمل جراحي توسط پزشكان، برند سازي زيبايي مجازي، تغيير در نظام معاني زيبايي، جهت‌دهي انحرافي پزشكي به نيازهاي رواني) و نتايج عمل كه شامل نتايج مثبت و منفي عمل جراحي بود دسته‌بندي شد.