گفتمان فرهنگي - سياسي جمهوري اسلامي ايران در قبال هنر و هنرمند با رويكرد نظريه لاكلائو و موفه

اين پژوهش، به ارائه تحليل گفتماني بر مبناي نظريه لاكلائو و موفه، از چگونگي سياست‌گذاري نظام جمهوري اسلامي از بدو انقلاب تا به اكنون، در قبال هنرمندان، پرداخته است. در هر جامعه‌اي هنرمند، به عنوان قشر پيشرو و داراي ويژگي انديشه ورزانه، تلقي شده كه نقش عمده اي در تاثيرگذاري بر جامعه، ايفا مي كند. اين تحقيق تلاش كرده است تا استدلال كند كه سوژگي مد نظر گفتمان جمهوري اسلامي ايران، براي بسط در ميان قشر هنرمند، بر مبناي گونه‌هاي مختلف مفصل بندي گفتمان، با توجه به شرايط زمينه اي دولت هاي متفاوت (اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب)، حاوي شاخصه هاي مختلف و متعددي بوده است كه بعضا دربرگيرنده تضادهاي دروني در موقعيت ايده آل سوژگي گفتمان فرهنگي-سياسي ج.ا، ايران است. حاصل كار بر اين نكته تاكيد كرده كه؛ حوزه فرهنگ ريشه در تفكرات بنياديني دارد كه در دال مركزي پايه‌ريزي شده است. اگر اين پايه‌ريزي به شكل آزادانه، تمام حوزه هاي فكري و فرهنگي خود را پوشش داد، مي توان به آن اميدوار بود. پژوهش حاضر، از لحاظ هدف در زمره «پژوهش هاي توسعه اي» بوده و به لحاظ روش، از نوع «تحليل محتوا» بهره برده و از نظر رويكرد، بر آراء «لاكلائو و موفه» استوار است.