توليد فضا و ضرباهنگ‌كاوي فضاي شهري تهران: رهيافت هانري لوفور

واﻗﻌﻴﺖ زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه و ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﻫﺎي درﻫﻢ ﺗﻨﻴﺪه آن راﺑﻄﻪ اي ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻀﺎي ﺷﻬﺮ و ﻗﺪرت ﻫﺎي دﺧﻴﻞ در آن دارد. ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻲ ﭘﺮدازد ﻛﻪ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ زﻧﺪگي روزﻣﺮه در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻀﺎي ﺷﻬﺮي ﭼﻪ راﺑﻄﻪ اي دارد. ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﻛﺎوي و ﻣﺮدم ﻧﮕﺎري و رﻓﺖ وﺑﺮﮔﺸـﺘﻲ ﺑـﻴﻦ واﻗﻌﻴﺖ و ﻧﻈﺮﻳﻪ و ﺳﻄﺢ ﺧﺮد و ﻛﻼن، ﺳﻪ ﻓﻀـﺎي اﻧﺘﺨـﺎب ﺷـﺪه )ﺑـﺎزار ﺑـﻮرس، درﻳﺎﭼـﻪ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و ﻣﺤﻠﻪ ﺧﻼزﻳﺮ( و اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻓﻀﺎي ﻫﺎﻧﺮي ﻟﻮﻓﻮر ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻓﻀﺎي اﻧﺘﺰاعي ﻃﻲ ﻓﺮاﻳﻨﺪﻫﺎي ﻣﺘﻀﺎد، اﻣﺎ ﻣﺮتبطي در ﻓﻀﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﭘﻴﺸﺮوي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، اﻗﺘﺪار ﻣﺮداﻧﻪ اي ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲ روزﻣﺮه ﺷﻬﺮي در ﺗﻬﺮان ﺣﺎﻛﻢ اﺳﺖ، ﻫﺮ ﻓﻀﺎ در درﺳـﺎژي ﺑـﻪ وﺳـﻌﺖ ﺷﻬﺮ ﻣﺸﺎرﻛﺖ و ﺗﻔﺎوﺗﻲ اﻟﻘﺎﻳﻲ در ﺣﻴـﺎت روزﻣـﺮه اﻳﺠـﺎد ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ. ﺗﻨـﻮع زﻧـﺪﮔﻲ روزﻣـﺮه ﻓﺮودﺳﺘﺎن ﻣﺎﻧﻊ از ﺷﻜﻞ ﮔﻴﺮي آﮔﺎهي،جمعي ﺟﻤﻊ ﺷﺪن ﺣﻮل ارزش ﻣﺸﺘﺮك، اﻳﺠﺎد ﺗﻔﺎوت ﺗﻮﻟﻴﺪي و ﻋﻘﺐ راﻧﺪن ﻧﻈﻢ ﻫﺎي ﺗﻤﺎﻣﻴﺖ ﻃﻠﺐ اﺳﺖ. اﻣﺎ آن ﭼﻪ زﻳﺴﺖ ﻛﻨﻨـﺪﮔﺎن ﻓﻀـﺎي ﺷـﻬﺮ ﺗﻬﺮان را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲ دﻫﺪ، ﺣﻀﻮر ﺿﺮﺑﺎهنگي از اﻧﺘﻈﺎر در ﺣﻴـﺎت روزﻣـﺮه آﻧـﺎن اﺳـﺖ؛اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮاي اﻣﺮي ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺪﺑﺨﺶ ﺳﻌﺎدت اﺳﺖ و ﺗﺤﻘﻖ آن ﺑﻪ آﻳﻨﺪه ﻧﺎﻣﻌﻠﻮمي واﮔﺬار ميشود.