حقيقت آيه 62 سوره بقره

آيه شصت‌‌ودوم سوره بقره در دهه‌هاي اخير بسيار موردتوجه انديشمندان مسلمان به‌ويژه روشنفكران قرارگرفته است. برخي از آنها اين آيه را دليلي قرآني بر راستين‌‌بودن همه اديان و مذاهب پيش از اسلام مي‌دانند. براساس مفاد اين آيه، تنها ملاك هدايت و رستگاري، ايمان به سه اصل كلي توحيد، معاد و عمل صالح است و ساير شاخصه‌ها همچون گرايش به ديني خاص مانند اسلام، مورد ملاك و پذيرش نيست. از جمله علل گرايش به اين باور، انديشه تكثرگرايي يا پلوراليزم ديني و باور به حقانيت تمام اديان الهي است. قرآن كريم حقانيت طولي شرايع الهي را مي‌پذيرد، اما حقانيت عرضي آنها را نمي‌پذيرد. بنابراين، اين آيه تأييدي بر اعتباربخشي ساير اديان نيست بلكه صراحت در پذيرش دين پيامبر خاتم (ص) براي اديان الهي ديگر دارد و تكثرگرايي ديني را نمي‌پذيرد. مقاله حاضر بااستفاده از منابع كتابخانه‌اي و با روش اسنادي با رويكرد توصيفي، سعي در تبيين مراد و مقصود آيه 62 سوره بقره دارد.