شناسايي معيارهاي ارزيابي ظرفيت دولت شكننده در برنامه‌ريزي توسعه‌اي و كاهش فقر

تصور دولت به عنوان يك نهاد قدرتمند و فراگير كه به طور مؤثر يك حوزه ژئوپليتيكي را كنترل مي‌كند، نقش اساسي اين نهاد در گفتمان توسعه را تحت‌ تأثير قرار داده ‌است. وقتي دولت به عنوان پايه اصلي نظم سياسي، اقتصادي و اجتماعي تصور شود، نقش نمايندگي آن قابل توجه است. امروزه بسياري از انديشمندان و سازمان‌هاي بين‌المللي بر اين باورند كه دولت كماكان نقش اساسي را در پيشبرد فرايند توسعه و كاهش فقر ايفا مي‌كند. اما مسئله اساسي اين است كه برخي دولت‌ها يا فاقد ظرفيت‌هاي لازم براي اين اهداف بوده‌اند يا اساساً تمايل و ارادۀ سياسي لازم را براي پيشبرد اين اهداف نداشته‌اند. در ادبيات سياسي، برخي از انديشمندان چنين دولت‌هايي را دولت‌هاي شكننده مي‌نامند. بر اين اساس، سوأل اصلي پژوهش حاضر اين است كه معيارهاي ارزيابي ظرفيت و تمايل دولت شكننده در برنامه‌ريزي توسعه‌اي و كاهش فقر كدامند؟ روش تحقيق مورد استفاده در اين پژوهش مرور نظام‌مند و گردآوري اطلاعات با استفاده از ابزار كتابخانه‌اي و منابع اينترنتي انجام شده است. چارچوب نظري اين پژوهش بر مبناي ديدگاه تورس و اندرسون است. بر اساس نتايج پژوهش اگر دولت‌هاي شكننده برنامه‌ريزي ظرفيت‌هاي توسعه‌‌اي (مباني اقتدار دولتي، اعمال مؤثر قدرت سياسي، صلاحيت در مديريت اقتصاد كلان و ظرفيت اداري براي اجرا) و تمايل و اراده سياسي خود (تعهد سياسي براي كاهش فقر و ارائه خدمات فراگير) را براي پيشبرد فرايند توسعه و كاهش فقر در دستور كار قرار دهند مي‌توانند مسير خود را براي تيديل شدن به يك دولت پايدار هموار سازند.