ارائه ي مدل علّي اثربخشي تدريس برخط بر اساس سواد تدريس برخط؛ نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تدريس برخط (كاربرد تحليل مسير)

هدف اين پژوهش، ارائۀ مدل علّي اثربخشي تدريس برخط بر اساس سواد تدريس برخط؛ نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تدريس برخط است. پژوهش حاضر، كاربردي و به لحاظ گرد‌آوري داده‌ها كمي مبتني بر رويكرد همبستگي است. جامعۀ آماري اين تحقيق، تمامي استادان دانشگاه‌هاي پيام نور در سراسر كشور بودند كه بنا به خوداظهاري، در يك يا چند دورۀ برخط در سال تحصيلي 401-1400 شركت داشتند. حجم نمونه 350 نفر بود كه به روش دردسترس انتخاب شد. از پرسشنامه‌هاي سواد تدريس برخط حافظي و يوسف‌وند (1401)، خودكارآمدي تدريس برخط روبينا و اندرسون(2010) و اثربخشي تدريس برخط حافظي و يوسف‌وند (1401) براي گردآوري داده‌ها استفاده شد. داده‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از نرم‌افزارهايSPSS  نسخه 24 و AMOS تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها نشان داد كه همبستگي بين سواد تدريس برخط و خودكارآمدي تدريس برخط 0/68، همبستگي بين سواد تدريس برخط و اثربخشي تدريس برخط 0/70 و ضريب همبستگي بين خودكارآمدي برخط و اثربخشي تدريس برخط 0/77 بود كه در سطح معناداري0/01 P معنادار است. يافته‌ها همچنين نشان داد كه 28 درصد از واريانس خودكارآمدي تدريس برخط و 33 درصد از واريانس اثربخشي تدريس برخط به‌وسيله مدل حاضر تبيين گرديد. يافته‌ها همچنين نشان داد ضرايب مسير سواد تدريس برخط به اثربخشي تدريس برخط، سواد تدريس برخط به خودكارآمدي تدريس برخط و خودكارآمدي تدريس برخط به اثربخشي تدريس برخط، معنادار مي‌باشند. بنابراين و بر اساس نتايج مطالعۀ حاضر، پيشنهاد مي‌شود كه مسئولان ذيربط به موضوع خودكارآمدي در راستاي ميانجي‌گري رابطۀ بين اثربخشي تدريس برخط و سواد تدريس برخط توجه خاصي داشته باشند.