مهاجرت، انطباق و ماندگاري جمعيت در شهرستان‌هاي صنعتي- ساحلي ايران مطالعۀ موردي: شهرستان كنگان استان بوشهر

صنعتي‌شدن برخي شهرها به‌ويژه شهرهاي ساحلي، شرايط و محيط جديدي براي كسب‌وكار ايجاد مي‌‌كند و اثرات آن در تمامي بخش‌‌هاي اقتصاد احساس مي‌‌شود؛ بنابراين علاوه‌بر جابه‌‌جايي منابع مالي، جابه‌‌جايي و تحرك مكاني جمعيت را نيز به همراه دارد. هدف اين مقاله مطالعۀ پايداري و ماندگاري جمعيت مهاجر در مناطق صنعتي-ساحلي با توجه به ميزان انطباق (اجتماعي و طبيعي) است؛ از‌اين‌رو با توجه به مفهوم ماندگاري در نظريات مهاجرت و نيز چارچوب نظري انطباق، ماندگاري مهاجران مورد تحليل قرار مي‌‌گيرد.تحقيق حاضر به روش پيمايش انجام شده است. حجم نمونۀ مورد مطالعه شامل 654 نفر مهاجر است كه به روش نمونه‌‌‌گيري طبقه‌‌اي متناسب با حجم انتخاب شده‌‌اند.  براساس نتايج متغيرهاي چندمتغيري حاصل از رگرسيون لجستيك، در ماندگاري طولاني‌مدت يعني تا پايان عمر، افرادي كه انطباق بالايي در زمينۀ محيط طبيعي و اجتماعي دارند، ماندگار‌‌تر هستند و عوامل محيطي و اجتماعي اثرگذاري بيشتري در ماندگاري طولاني‌مدت افراد دارد. نتايج به‌دست‌آمده بر تعامل نظري و مفهومي ماندگاري، انطباق، عوامل اقتصادي- اجتماعي براساس نظريه‌‌هاي انطباق و ديدگاه‌‌هاي اقتصادي حوزۀ مهاجرت تأكيد دارد.