ادلۀ اثبات عدم‌تناهي واجب‌تعالي و تلازم آن با وحدت شخصي وجود (براساس نگاه صدرايي)

يكي از مفاهيم جاري در بيان فلاسفه و مورد استفاده در الهيات به‌معناي اعم و اخص و طبيعيات، مفهوم نامتناهي است كه انواع گوناگوني دارد. در اين ميان، معناي قابل اطلاق به واجب‌تعالي، نامتناهي شدّي است كه بايد تفسير صحيحي از آن ارائه شود. مراد از نامتناهي شدّي، وسعت و شدّت در وجود است. اين تفسير مبتني بر مباني خاصّ فلسفۀ صدرايي چون اصالت وجود، تشكيك خاص‌الخاصّي، عليّت به‌معناي تشأن و بسيط الحقيقه است. نامتناهي بودن خداوند دلايل متعددي دارد كه مهم‌ترين ثمرۀ آن، اثبات وحدت شخصي وجود است. از وحدت شخصي وجود، به دست مي‌آيد كه ميان اين دو تلازم است؛ يعني از هريك مي‌توان ديگري را نتيجه گرفت و تمام دلايل مثبِت هريك، مُثبِت ديگري نيز خواهد بود.