رتبه‌سنجي علم امام از نگاه فيلسوفان صدرايي

امامت آموزه‌اي كلامي است كه همۀ پيروان فرق و مذاهب اسلامي دربارۀ ضرورت آن اتفاق‌نظر دارند و هركدام با در نظر گرفتن اوصاف وخصايصي به آن نظر انداخته‌اند. شيعيان از بدو پيدايش مسئلۀ امامت تاكنون علاوه‌بر ويژگي‌هاي مشترك، بر سه ويژگي اختصاصي (نص، عصمت وعلم) تأكيد فراوان كرده‌اند و ازاين‌جهت، امامت را در نظام اعتقادي خود متمايز از امامت‌هاي ديگر مذاهب اسلامي قرار داده‌اند و هويت و قوام تشيع خود را به امامتي با ويژگي‌هاي مذكور پيوند زده‌اند؛ ازاين‌رو، مشاهده مي‌شود بخش درخور توجهي از تلاش‌هاي علمي متكلمان اماميه در بحث امامت به اين سه ويژگي با ترتيب اولويت اختصاص يافته است. اين جستار بنا دارد صرف‌نظر از تحقيقاتي كه بيشتر به تبيين، توجيه و دفاع از آموزه‌هاي يادشده با در نظر گرفتن ترتيب يادشده پرداخته‌اند، برگ نويني به پروندۀ علمي علم امام بيفزايد و با ارائۀ شواهد و قرائن، نقش علم امام، اهميت و جايگاه زيربنايي و رتبي آن نسبت به دو ويژگي ديگر را با روش توصيفي ـ تحليلي ازنگاه فيلسوفان صدرايي بيان كند. همچنين، بسترساز توجه بيشتر كلاميان به آموزۀ علم امام در نظام تدوين و آموزش علم كلام باشد.