شناسايي عوامل اثرگذار بر مشاركت نهاد خانواده در سياست‌گذاري‌هاي فرهنگي- تربيتي در كلانشهر تهران(مطالعه مناطق 2 و 12)

مقدمه و هدف پژوهش: سياست‌گذاري فرهنگي به‌عنوان يكي از اركان مهندسي فرهنگي، تنها هنگامي مي‌تواند اهداف مطلوب فرهنگي را در جامعه محقق نمايد كه ابزارها و كنشگران سياست‌گذاري را به‌طور فرابخشي و جامع برگزيند؛ چنين گزينشي، نقش و اثرگذاري نهاد «خانواده» را در اين خصوص نمايان خواهد نمود؛ با اين وجود، شاهد عدم مشاركت «خانواده» در سياستگذاري‌هاي فرهنگي- تربيتي مي‌باشيم. نوشتار حاضر با طرح اين سؤال اصلي كه اساساً چه عواملي در مشاركت نهاد خانواده در سياست‌گذارهاي فرهنگي- تربيتي اثرگذار است؟ به دنبال شناسايي عوامل اثرگذار بر مشاركت نهاد خانواده در سياست‌گذاري‌هاي فرهنگي- تربيتي در كلانشهر تهران (مشخصاً مناطق 2 و 12 شهرداري) با استفاده از روش پژوهش كيفي مبتني بر «نظريه داده بنياد» مي‌باشد. روش پژوهش: جامعه هدف پژوهش شامل خبرگان حوزه سياست‌گذاري فرهنگي- تربيتي و نيز خانواده‌هاي ساكن در مناطق دو و دوازده شهرداري تهران است كه با استفاده از نمونه گيري نظري در مجموع تعداد 25 نفر به عنوان مشاركت‌كنندگان در پژوهش انتخاب شدند. داده ها با ابزار مصاحبه نيمه ساختاريافته گردآوري و براي بدست آوردن اعتبار و روايي داده‌ها از دو روش بازبيني مشاركت‌كنندگان و مرور خبرگان غير شركت‌كننده در پژوهش استفاده شده است. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش حاكي از آن است كه عواملي چون: «بازتعريف مفهوم مشاركت»، «بازتعريف نقش ذينفعان در سياست‌گذاري‌ها»، «تحولات ساختاري- تشكيلاتي نظام تربيتي» و نيز «تصويب قوانين و مقررات مشاركت‌پذيري»، در بروز پديده «سياست‌گذاري فرهنگي- تربيتي» اثرگذار است. نتيجه گيري: از ميان عوامل شناسايي شده، چنانچه بازتعريف نقش ذينفعان در سياست‌گذاري‌ها، تحولات ساختاري- تشكيلاتي و هم‌راستايي خانواده و نظام تربيتي صورت پذيرد، مشاركت خانواده در سياست‌گذاري‌ها تسهيل مي‌گردد.