سنجش ميزان بهره‌مندي شهروندان از حق بر شهر(نمونه موردي: شهر قزوين)

مقدمه و هدف پژوهش: حق بر شهر، مفهوم و چشم‌اندازي اصولي به منظور تدوين مباني حق و عدالت در شهرهاي معاصر، فراخواني چالش برانگيز براي به چالش كشيدن مفاهيم بنيادين حقوق و مزاياي شهروندان شهري، به عنوان نماد و آرمان حقوق بشر، در ميان جوامع شهري تبديل شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسي ابعاد حق برشهر به ميزان بهره‌مندي شهروندان از آن، به تفكيك نواحي مي‌پردازد. روش پژوهش: حجم نمونه 390 نفر از شهروندان در شهر قزوين و انتخاب نمونه با نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي توام با طبقه بندي صورت گرفته است‌. براي اين منظور از روش آماري رگرسيون ترتيبي و با در نظر گرفتن مؤلفه‌هاي تأثير گذار بر حق بر شهر و آزمون كروسكال واليس به منظور مقايسه نواحي در نرم افزارR استفاده گرديد. يافته‌ها: نتايج نشان مي‌دهد حق آسودگي فيزيكي بيشترين تاثير و حق توليد و تكوين فضا كمترين تاثير در ميزان رضايتمندي را داراست. نتيجه گيري: ميتوان اينگونه تحليل كرد كه ساكنان شهر قزوين از كيفيت فضاهاي شهري رضايت ندارند و سنجش اين ميزان از نارضايتي و توزيع ميزان رضايت به منظور اولويت بندي‌ها در اصلاح فضاها در شهر از اهميت بالايي در راستاي افزايش ميزان رضايت از حق بر شهر دارد، كمترين تاثير نيز از بعد حق توليد و تكوين فضا بدست آمده كه مشخصا به دليل عدم آگاهي شهروندان از حقوق خود و نحوه مطالبه آن نشات مي‌گيرد. همين طور مي‌توان نتيجه گرفت كه بين رضايتمندي از حق بر شهر در نواحي مختلف، اختلاف معني‌داري وجود دارد.