مناقده جان ويليامز و حميد وحيد در تفسير پارادوكس مور

پارادوكس مور يك تركيب عطفي در باب باور است كه اگر اظهار نشود، مي تواند صادق باشد، امّا اگر اظهار شود، پارادوكس توليد مي‌كند. اين پارادوكس در دو قالب حذفي و ارتكابي مطرح شده است و از وقتي كه مور آن را مطرح كرد، مقالات بسياري دربارۀ آن نوشته شده‌اند كه در ميان آنها سهم جان ويليامز بيش از ديگران بوده است و تقابل نظر او با حميد وحيد بر سرِ اين مسأله بازتاب مناسبي از محلّ نزاع و نظرهاي متفاوت در باب آن است. ويليامز قائل به دو رويكرد معرفتي و باور خودآگاهانه است. بر حسب رويكرد اوّل، اظهار گزاره موري چون ناموجّه است، مستلزم نقصان معرفتي است و بر حسب رويكرد دوم، وقتي كه آن گزاره خودآگاهانه اظهار شود، پارادوكس توليد مي‌شود. حميدِ وحيد قائل به رويكرد تفسير ناقص است كه، بر اساس آن، اظهار گزاره موري موجب نقض اصل حسنِ‌ظنّ مي‌شود؛ اصلي كه مي‌گويد كه همواره بايد سخنِ سخنگو را صادق تلقّي كرد مگر آنكه بينّه‌اي عليه آن وجود داشته باشد. در اين مقاله مناقده اين دو فيلسوف معاصر در باب پارادوكس مور، تحليل و بررسي مي‌شود.