مطالعه نقش ميانجي طرحواره‌هاي ناكارآمد اوليه بين پيوند والديني و استعداد اعتياد

پژوهش حاضر باهدف مطالعه نقش واسطه اي طرحواره هاي ناكارآمد اوليه در رابطه بين پيوند والديني و استعداد اعتياد در دانشجويان دانشگاه بوعلي سينا شهر همدان مي باشد. روش انجام پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي هست. ازنظر هدف اين پژوهش در زمره تحقيقات كاربردي و ازنظر شيوه جمع آوري داده ها در زمره تحقيقات همبستگي است. كه به بررسي روابط مستقيم و غيرمستقيم بين متغيرها مي پردازد. جامعه آماري در اين پژوهش 1989 نفر هست كه 322 نفر از دانشجويان به‌عنوان نمونه و به شيوه نمونه گيري طبقه اي و با رعايت نسبت دانشكده، رشته و جنسيت انتخاب شدند. در اين پژوهش از سه پرسشنامه، پرسشنامه پيوند والديني(PBI)، فرم كوتاه پرسشنامه طرحواره‌هاي ناكارآمد اوليه(SQ SF) و پرسشنامه استعداد اعتياد نسخه دانشجويان( ASQ- SV استفاده‌شده است. همچنين از نرم‌افزارهاي SPSS و LISREL در جهت تحليل اطلاعات گردآوري‌شده استفاده‌شده است.يافته هاي پژوهش نشان داد كه پيوند والديني (مراقبت پايين والديني و محافظت بيش‌ازحد) چه به‌صورت مستقيم و چه به‌صورت غيرمستقيم به‌واسطه طرحواره هاي ناكارآمد اوليه بر روي استعداد اعتياد تأثيرگذار مي باشند. درنهايت اينكه در اين پژوهش نقش واسطه اي طرحواره هاي ناكارآمد اوليه در رابطه بين پيوند والديني و استعداد اعتياد در قالب يك مدل ارائه شد، كه با توجه به مقادير شاخص‌هاي به‌دست‌آمده براي اين مدل، ملاحظه گرديد كه مدل از برازش خوبي برخوردار هست. براساس يافته ها مي توان نتيجه گرفت طرحواره ناكارآمد اوليه و پيوند والديني تعيين كننده استعداد اعتياد هستند.