تبيين علّي امنيت اجتماعي بر اساس روان آزرده ‏گرايي: نقش واسطه اي ارضاء و ناكامي نيازهاي بنيادين روانشناختي

علي‏رغم اهميت امنيت اجتماعي، پژوهش‏ هاي اندكي به تبيين علّي آن پرداخته‏ اند. از اين رو، هدف پژوهش حاضر تبيين علّي امنيت اجتماعي بر اساس روان‏ آزرده‏ گرايي و ارضاء و ناكامي نيازهاي بنيادين روانشناختي در گروهي از دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه شيراز بود. مشاركت‏ كنندگان 291 نفر (170 دختر) از دانشجويان در سال تحصيلي 99 1398 بودند كه به روش نمونه ‏گيري خوشه ‏اي تصادفي چندمرحله‏ اي انتخاب شدند و مقياس‏ هاي روان‏ آزرده‏ گرايي مك‏كري و كاستا (1992)، ارضاء و ناكامي نيازهاي بنيادين روانشناختي چن و همكاران (2015) و امنيت اجتماعي گيلبرت و همكاران (2009) را تكميل كردند. روايي و اعتبار مقياس‏ هاي پژوهش با استفاده از روش تحليل عامل تأييدي و ضريب آلفاي كرونباخ مورد بررسي و تأييد قرار گرفت. به منظور بررسي فرضيه‌هاي پژوهش از روش تحليل مسير و نرم افزار ايموس 24 استفاده شد. نتايج نشان داد كه مدل پژوهش با داده‏ هاي جمع‏ آوري شده برازش مطلوبي دارد. هم‏چنين، نتايج نشان داد كه روان‏آزرده‏گرايي به طور غير‌مستقيم (از طريق واسطه ‏گري ارضاء و ناكامي نيازهاي بنيادين روانشناختي)، پيش‌بيني ‏كننده امنيت اجتماعي است. به طوركلي، نتايج اين پژوهش نشان ‏دهنده آن است كه برنامه‏ ريزي ‏ها در خصوص امنيت اجتماعي نيازمند توجه هم به صفات شخصيتي و هم به موقعيت‏هاي ايجاد شده توسط اين صفات، مانند ارضاء و ناكامي نيازهاي بنيادين روانشناختي، است. نتايج بر مبناي شواهد نظري و پژوهشي مورد بحث قرار گرفته است.