ارزيابي محيط زيست شهر اردبيل از منظر نوشهرگرايي

مقدّمه و هدف پژوهش: نظر غالب مويد اين است كه الگوي نوشهرگرايي مي‌‌تواند شهري با كيفيت زيست مناسب را فراهم آورد. لذا شهر اردبيل از منظر نوشهرگرايي مورد مطالعه قرار گرفت تا با آگاهي به سطح كيفي منطقه، راه حل‌‌هايي براي رفع مسائل آن مطرح گردد. شناخت استراتژي‌‌هاي اجرايي ارتقاء كيفيت محيط زيست شهر از منظر نوشهرگرايي هدف اين پژوهش است. روش پژوهش: با استفاده از روش پيمايشي و جمع‌‌آوري اطلاعات از طريق پرسشنامه‌‌ها، اسناد، مدارك و با توجّه به شرايط اقليمي و زيستي شهر اردبيل، نخست اولويت‌‌هاي اصول دهگانه نوشهرگرايي، توسط روش AHP معين، سپس با استفاده از روش SWOT نوع راهبرد غالب بصورت تركيب نقاط قوّت و فرصت (SO) مشخص گرديد. 67 استراتژي‌ اجرايي از نوع SO پيشنهاد و با آراي 45 فرد خبره، امتيازدهي شده و نهايتاً سه استراتژي انتخاب شدند. يافته‌‌ها: بررسي عوامل داخلي و خارجي شهر نشان داد كه قوّت‌‌ها بر ضعف‌‌ها و فرصت‌‌ها بر تهديدات غلبه خواهند كرد. وضعيت شهر از لحاظ رعايت اصول نوشهرگرايي در حالت «بد» و معادل نمره 288/2 از چهار است. نتيجه گيري: با رعايت استراتژي‌‌هاي اجرايي منتخب در شهر، مي‌‌توان به اصول نوشهرگرايي نزديك شده و شهري با قابليت زندگي بهتر در كنار حفظ هويت شهر را فراهم نمود.