اثربخشي مشاوره مسير شغلي مبتني بر اميد بر انطباق پذيري مسير شغلي

روش و مواد: پژوهش حاضر به روش نيمه آزمايشي و طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه بيكارشدگان جوياي كار بالاي ديپلم بود كه براي دريافت آموزش و كسب مهارت به مراكز آموزش فني و حرفه‌اي شهر تهران معرفي شدند. روش نمونه‌گيري در تحقيق حاضر خوشه‌اي تصادفي بود. 60 نفر به‌صورت نمونه‌گيري تصادفي در دو گروه 30 نفري شامل يك گروه آزمايشي با رويكرد مشاوره مسير شغلي مبتني بر اميد و يك گروه گواه قرار گرفتند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه انطباق‌پذيري مسير شغلي بود. در ابتدا پرسشنامه انطباق‌پذيري مسير شغلي به‌عنوان پيش‌آزمون بر روي دو گروه اجرا شد. سپس بر روي گروه آزمايش بسته آموزشي مبتني بر اميد در شش جلسه اجرا شد و در گروه گواه هيچ مداخله‌اي اجرا نشد. براي تحليل داده ها از روش آماري تحليل كوواريانس و نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. يافته ها: در گروه آزمايش ميانگين (انحراف معيار) انطباق پذيري مسير شغلي از (3.9) 70.7 در پيش آزمون به (3.6) 79.4 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P). همچنين در گروه آزمايش از مؤلفه هاي انطباق پذيري مسير شغلي، ميانگين (انحراف معيار) دغدغه از (3.5) 32.5 در پيش آزمون به (3.1) 37.1، ميانگين (انحراف معيار) كنترل از (1.2) 12.3 در پيش آزمون به (2.3) 15.6، ميانگين (انحراف معيار) كنجكاوي از (1.3) 13.1 در پيش آزمون به (1.3) 17.5، ميانگين (انحراف معيار) اعتماد از (1.6) 12.7 در پيش آزمون به (2.1) 16.4 در پس آزمون افزايش يافت (0.001 P). در گروه گواه نمرات پيش آزمون و پس آزمون تفاوتي نداشت. نتيجه گيري: مطالعه نشان داد مشاوره مسير شغلي مبتني موجب افزايش انطباق پذيري مسير شغلي و خرده مقياس‌هاي آن شامل ميزان دغدغه، كنترل، كنجكاوي و اعتماد شد.