اثر بخشي طرحواره درماني بر انعطاف پذيري و كمال گرايي ظاهر جسماني در اختلال بدشكلي بدن: يك مطالعه راهنما

زمينه و هدف: اختلال بدشكلي بدني يكي از اختلالات طيف وسواسي-جبري است و شامل اشتغال فكري شديد و آشفته ساز با نقص جزئي يا تصوري در ظاهر مي باشد. هدف اين پژوهش تعيين ميزان اثر بخشي طرحواره درماني بر انعطاف پذيري و كمال گرايي ظاهر جسماني در اختلال بدشكلي بدن بود. روش و مواد: در يك مطالعه نيمه آزمايشي و از نوع طرح هاي پيش آزمون  پس آزمون پيگيري با گروه گواه، 30 دانشجوي دختر مبتلا به اختلال بدشكلي بدن كه در حال تحصيل در دانشگاه آزاد اسلامي واحد علوم پزشكي تهران در طي ماه هاي آبان تا دي ماه 1398 بودند با روش نمونه‌گيري دردسترس انتخاب شدند. سپس مشاركت كنندگان به طور تصادفي و از طريق نرم افزار Excell در دو گروه آزمايش و گواه تخصيص يافتند. گروه آزمايش تحت طرحواره درماني به مدت هشت جلسه هفتگي هر جلسه 90 دقيقه قرار گرفت. ابزار جمع آوري پرسشنامه انعطاف پذيري و پرسشنامه كمال گرايي ظاهر جسماني (PAP5)، در سه مرحله خط پايه، پس از مداخله و پيگيري سه ماهه جمع آوري شدند. داده ها در نرم افزار آماري SPSS-21 وارد و با استفاده از روش تحليل واريانس اندازه گيري مكرر چند متغيري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: در گروه آزمايش، ميانگين (انحراف معيار) انعطاف پذيري شناختي از (4/7) 3/26 در پيش آزمون به (2/10) 5/43 در پس آزمون افزايش يافت (001/0 P) و در مرحله پيگيري به (7/11) 8/45 رسيد كه تأثير مداخله پايدار بود (001/0 P). همچنين، در گروه آزمايش ميانگين (انحراف معيار) كمال گرايي از (4/5) 5/74 در پيش آزمون به (1/6) 3/34 در پس آزمون كاهش يافت (001/0 P) و در مرحله پيگيري به (5/5) 5/49 رسيد كه تأثير مداخله پايدار بود (001/0 P). در گروه گواه نمرات هر دو متغير در پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري تفاوتي نداشت.  نتيجه‌گيري: مطالعه نشان داد كه طرحواره درماني موجب بهبود انعطاف پذيري و كاهش كمالگرايي ظاهر جسماني در دانشجويان مبتلا به اختلال بدشكلي بدن شد.