مقايسه اثربخشي تصويرسازي از طريق باز پردازش اطلاعات و درمان خاطره پردازي انسجامي بر احساس تنهايي، نگراني، اميد به زندگي و كيفيت زندگي سالمندان آستانه اشرفيه

زمينه و هدف: سالمندان به دليل از دست دادن حمايت اجتماعي، مشاركت كمتر در اجتماع و انزواي بيشتر، دچار احساس غم و اندوه مي شوند كه منجر به احساس تنهايي در آنها مي شود. مطالعه حاضر با هدف مقايسه اثربخشي درمان تصويرسازي از طريق بازپردازش اطلاعات و درمان خاطره پردازي انسجامي بر احساس تنهايي، نگراني، اميد به زندگي و كيفيت زندگي سالمندان انجام شد. روش و مواد: روش پژوهش نيمه آزمايشي از نوع گروه گواه با پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري سه ماهه بود. اين مطالعه با مشاركت 60 نفر از افراد 60 سال به بالا مقيم در خانه سالمندان واقع در استان گيلان كه به شيوه هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه جايگزين شدند، انجام شد. ابزار گردآوري داده ها پرسشنامه هاي نگراني پنسيلوانيا، مقياس كيفيت زندگي، مقياس اميد به زندگي و احساس تنهايي بود كه براي هر دو گروه آزمايش و گروه گواه، قبل و بعد از مداخله تكميل گرديد. سپس مداخله ﺧﺎﻃﺮهﭘﺮدازي انسجامي طي شش جلسه و مداخله تصويرسازي ازطريق بازپردازش اطلاعات طي هفت جلسه براي گروه هاي آزمايش مختص خود، اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس و نرم افزار SPSS-22 تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: در گروه خاطره پردازي، ميانگين (انحراف معيار) اميد به زندگي از (2.1) 19.5 در پيش آزمون به (1.1) 28.7 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.1) 30.7 (0.001P ) ودر گروه تصويرسازي از (1.7) 19.9 در پيش آزمون به (1.1) 26.4 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.1) 28.4 افزايش يافت (0.001P ). در گروه خاطره پردازي، ميانگين (انحراف معيار) كيفيت زندگي از (1.8) 63.4 در پيش آزمون به (2.9) 73.3 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.6) 75.3 (0.001P ) و در گروه تصويرسازي كيفيت زندگي از (1.4) 63.3 در پيش آزمون به (1.9) 73.9 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.9) 75.9 افزايش يافت (0.001p ). در گروه خاطره پردازي، ميانگين (انحراف معيار) احساس تنهايي از (1.5) 82.4 در پيش آزمون به (2.9) 72.3 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (2.6) 70.4 (0.001P ) و در گروه تصويرسازي احساس تنهايي از (1.4) 82.7 در پيش آزمون به (1.6) 75.6 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.5) 73.6 كاهش يافت (0.001P ). در گروه خاطره پردازي، ميانگين (انحراف معيار) نگراني از (1.6) 52.4 در پيش آزمون به (1.7) 44.7 در پس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.7) 42.7 (0.001P ) و در گروه تصويرسازي نگراني از (2.3) 52.8 در پيش آزمون به (1.1) 40.7 درپس آزمون (0.001 P) و در مرحله پيگيري (1.1) 38.7 كاهش يافت (0.001P ). در گروه گواه ميانگين (انحراف معيار) اميد به زندگي، كيفيت زندگي، احساس تنهايي و نگراني تفاوتي نشان نداد. نتيجه‌ گيري: مطالعه نشان داد درمان خاطره پردازي انسجامي نسبت به تصويرسازي از طريق بازپردازش اطلاعات در افزايش اميد به زندگي و كاهش احساس تنهايي سالمندان اثربخشي بيشتري داشت. تصويرسازي از طريق بازپردازش اطلاعات نسبت به درمان خاطره پردازي انسجامي در كاهش نگراني سالمندان اثربخشي بيشتري داشت. با اين حال، تفاوتي بين دو مداخله در مورد كيفيت زندگي وجود نداشت.