مدلسازي جداسازي ذرات غبار در بسترهاي پرشده‌ي‌دوار با استفاده از روش‌ برنامه نويسي ژنتيك

در سال‌هاي اخير راندمان بالاي غبارزدايي از گازها، توسط بسترهاي ‌پرشده‌‌ي ‌دوار، مورد توجه صنايع مختلف قرار گرفته است. اما فرآيند طراحي اين تجهيزات با استفاده از روش‌هاي تجربي و يا شبيه‌‌سازي‌هاي ديناميك سيالات محاسباتي، به علت پيچيدگي اين بسترها و تعدد پارامترهاي موثر در بازدهي آنها، بسيار پرهزينه و زمانبر خواهد بود. از اين رو در اين پژوهش عملكرد روش برنامه نويسي ژنتيك در مدلسازي اين بسترها مورد ارزيابي قرار گرفت. بر اين مبنا، 561 داده‌ي تجربي گردآوري و با استفاده از برنامه‌نويسي ژنتيك معادلات مختلفي براي تخمين بازدهي اين دستگاه‌‌ها برازش شد. از ميان مدل هاي ايجاد شده، معادله‌اي با كمترين ميزان پيچيدگي و بيشترين دقت انتخاب شد. بررسي‌‌هاي صورت گرفته نشان داد كه معادله‌ي بدست آمده، با ضريب همبستگي 0/9714، ميانگين مربعات خطا 3/79 و بيشترين درصد خطا1/51، از دقت بالايي جهت طراحي اين بسترها برخوردار بوده است. همچنين تحليل حساسيت مدل پيشنهادي نيز انجام شده و نتايج نشان داد كه اندازه ذرات، سرعت دوراني و دبي مايع بيشترين تاثير مثبت را بر بازدهي اين بسترها خواهند داشت.