بررسي اثر خصوصيات ناپيوستگي بر عملكرد مكانيكي نمونه‌هاي آسفالت تعميرشده و تعميرنشده

ترك‌خوردگي روسازي آسفالتي پديده‌اي اجتناب‌ناپذير و مُد اصلي خرابي در اين روسازي ها است كه در صورت عدم توجه  هزينه گزافي را به دنبال دارد. اين در حالي است كه مي‌توان با اقدامات پيشگيرانه، به نحو بسيار مؤثري هزينه‌هاي مذكور را كاهش داد. درزگيري ترك يكي از روش‌هاي نگهداري پيشگيرانه و ساده‌ترين و اقتصادي‌ترين راه براي ترميم سطوح به‌تازگي ترك‌خورده روسازي آسفالتي است. اين پژوهش با هدف بررسي تأثير ابعاد ناپيوستگي و تعمير آن بر رفتار مكانيكي آسفالت انجام ‌شده است. از اين‌رو، نمونه هاي آسفالتي داراي ناپيوستگي تعميرشده و تعميرنشده ساخته شد و سپس آزمايش‌هاي خزش ديناميك، مدول برجهندگي، خستگي و دوام به روش لاتمن روي نمونه ها انجام گرفت. نتايج نشان مي دهد كه براي لايه اي با دانه بندي ريزتر، درزگيري ترك‌هاي كم‌عرض (تا عرض ۲۰ ميلي‌متر)، مقاومت در برابر شيارشدگي بتن آسفالتي را بهبود مي‌بخشد و همچنين درزگيري ترك‌ها مي‌تواند مقاومت بتن آسفالتي را در برابر خستگي، بدون توجه به ابعاد ترك، افزايش دهد. براي لايه اي با دانه بندي درشت تر نيز درزگيري ترك‌هاي عميق‌تر نسبت به عرض باعث كاهش مقاومت بتن آسفالتي در برابر شيارشدگي مي شود و درزگيري ترك‌هايي كه مجموع ابعاد عرض و عمق آن‌ها برابر با ۲۰ ميلي‌متر باشد، كاهش عملكرد خستگي را در پي خواهد داشت. براي لايه اي با دانه بندي ريزتر و لايه اي با دانه بندي درشت تر، درزگيري ترك‌ به ترتيب باعث افزايش ۷/۷ و 8/9 درصدي مدول برجهندگي بتن آسفالتي مي‌شود. همچنين، يافته‌ها حكايت از نقش پررنگ‌تر عرض ناپيوستگي نسبت به عمق آن بر رفتار شيارشدگي و دوام دارد. دستاوردهاي اين پژوهش مي تواند در تصميم‌گيري زمان مناسب درزگيري ترك‌ها و بهبود برخي خصوصيات روسازي، به ‌موازات ترميم ترك‌ها، كليدي باشد. اما به طور كلي، اثر مطلوب درزگيري بر شيارشدگي، خستگي و دوام رويه‌هاي آسفالتي، جزئي و عمدتاً قابل صرف نظر است. با اين وجود، مي‌توان درزگيري را يكي از راه هاي افزايش مدول برجهندگي رويه‌هاي ترك‌خورده در نظر گرفت.