تبيين و نقد ادلۀ حجيت مصالح مرسله

فاقد عنوان لاتين

مصالح مرسله به معناي كشف مصلحت حكم و محافظت بر مقصود شارع با تكيه بر عقل، از جمله مباني عقلي ظني است كه برخي از مذاهب اهل تسنّن آن را به عنوان منبع شناخت احكام پذيرفته اند. اهل تسنّن به جهت دوري از اهل‌بيت (و جانشينان واقعي پيامبر) بعد از وفات آن حضرت دستشان از منبع رسالت و ولايت زلال فقه احكام كوتاه شد و براي يافتن حكم شرعي در مسائل نو ظهور به مباني عقلي ظني از جمله مصالح مرسله روي آوردند كه نزد عده اي از دانشمندان فقه اسلام به ويژه پيروان مكتب اهل‌بيت با مخالفت و اشكالات جدي روبرو شده است. آنان براي اثبات مدعاي خود به ادله عقلي و نقلي و نيز به سيرۀ صحابه تمسك كردند كه هر يك مورد نقد و اشكال واقع شد و مدعاي آنان ناتمام بود و نتوانست پشتوانۀ قطعي بر حجيت مصالح مرسله در كشف احكام شرعي باشد. گرچه منكرين حجيت مصالح مرسله به ادلّه اي براي عدم حجيت مصالح مرسله استدلال كردند، اما با وجود ناتمام بودن ادله، حجيت و اصل عدم حجيت ظنون، مصالح مرسله تحت اصل عدم حجيت طنون باقي مي ماند و نميتواند به عنوان منبع قطعي شناخت و استنباط احكام شرعي فرعي پذيرفته شود. از اين رو در اين مقاله در صدد هستيم ادله حجيت مصالح مرسله را با مطالعه و كاوش در منابع موجود، مورد نقد و بررسي قرار دهيم تا روشن شود؛ مباني ظني عقلي از قبيل مصالح مرسله نميتواند كاشف مقصود شرع و منبع شناخت احكام شرعي قرار داده شود.

فاقد چكيده لاتين