سنجش آلاينده‌هاي شيميايي در كفپوش‌هاي مورد استفاده در اماكن ورزشي شهر شاهرود

مقدمه و هدف پژوهش: امروزه كيفيت محيطي به عنوان يكي از پارامترهاي مهم در مديريت فضاهاي ورزشي مطرح است. وجود آلاينده‌هاي محيطي مي‌تواند بر سلامت و راندمان ورزشكاران اثرگذار باشد. هدف تحقيق، سنجش عناصر و تركيبات سمي موجود در كفپوش‌هاي گرانولي مورد استفاده در اماكن ورزشي شهر شاهرود است. روش پژوهش: اين تحقيق از نوع كاربردي و به روش آزمايشگاهي است. عناصر سنگين، منومر، هيدروكربن آزاد و تركيبات فنولي اندازه‌گيري شدند. براي سنجش آلاينده‌ها از دستگاههاي اسپكترومتر نشر اتمي پلاسما(ICP-OES) مدلVista Pro و اسپكتروفتومتر اشعه مرئي و ماورائ‌بنفش مدل 1240 mini استفاده شد. آزمايشات سه مرتبه تكرار شدند. براي تعيين حد مجاز مواجهه، از شاخص متوسط وزني – زماني (OEL-TWA) استفاده شد. يافته‌ها: ايزوپرن آزاد با ppm 3400 و سپس، دي‌اكتيل فتالات با ppm 3280 بيشترين ميزان تركيبات را شامل شدند. بالاترين ميزان عنصر به ترتيب متعلق به فلز سنگين قلع برابر ppm 125000 و مس با ppm 75280 بود. نتايج نشان داد كه اختلاف زيادي ميان استاندارد و حد مجاز آلاينده‌ها با اعداد حاصل از آزمايشات وجود دارد. 2 آلاينده آرسنيك و كروم با قابليت «سرطان‌زايي تاييد شده انساني» در ساختار كفپوش پلي‌اورتان شناسايي شدند. سيليس نيز به عنوان «آلاينده‌هاي مشكوك به سرطان‌زايي در انسان»، شناسايي شد. سرب نيز به عنوان «سرطان‌زايي تاييد شده براي حيوان با ارتباط ناشناخته بر انسان» شناسايي شد و 12 مورد به عنوان «غيرقابل طبقه‌بندي به عنوان يك عامل سرطان‌زاي انساني» سنجش شدند. نتيجه‌گيري: برخي از عناصر و تركيبات موجود در ساختار كفپوش‌هاي ورزشي، داراي رنجي بالاتر از استانداردها و حدود مجاز مواجهه هستند كه اين امر مي‌تواند بر سلامت كاربران تاثيرگذار باشد و از سوي ديگر، امكان آسيب‌رساني به محيط زيست را دارا است.