تاثير تنش رطوبتي و شوري بر خصوصيات مورفولوژيكي ريشه و عملكردگوجه فرنگي و تعيين نقطه بهينه عملكرد با استفاده از روش سطح پاسخ

مدل‌سازي تاثير شوري آب آبياري  بر عملكرد گوجه فرنگي گلخانه‌اي در شرايط رژيم رطوبتي، آزمايشي در قالب طرح بلوك‌هاي كاملاً تصادفي با سه تكرار انجام شد. تيمارهاي شوري شامل  1.5، 2.5، 4، 7 (دسي زيمنس بر متر) بود و رژيم‌هاي رطوبتي در سه سطح تخليه رطوبتي 50، 60 و 70 درصد ظرفيت زراعي منظور گرديد. با استفاده از روش سطح پاسخ، نتايج نشان داد كه بهترين مدل عملكرد بر‌اساس متغير‌هاي تنش شوري و ميزان رطوبت، درجه دوم با ضريب تبيين 0.93 مي‌باشد. بيش‌ترين عملكرد با فرض كمترين رطوبت در دسترس و بيشترين ميزان شوري آب آبياري، برابر 117.9(گرم بر بوته) با درجه مقبوليت[2] 0.6، در شوري 3 (دسي زيمنس بر متر)  و63.9 (درصد) تخليه رطوبتي به‌دست آمد. كاهش رطوبت در دسترس و همچنين در يك رژيم رطوبتي مشخص با افزايش ميزان شوري خاك، به غير از طول ريشه اصلي، ساير شاخص‌هاي ريشه از روند افزايشي برخوردار بودند. همچنين روند كاهشي عملكرد در هر يك از رژيم‌هاي رطوبتي، با افزايش ميزان تنش شوري مشاهده گرديد. بنابراين با توجه به تاثير غيرخطي متغيرهاي رژيم رطوبتي و ميزان تنش شوري بر عملكرد گوجه فرنگي گلخانه‌اي، براي رسيدن به بهتيرن عملكرد، استفاده از روش سطح پاسخ مي‌تواند حدود تنش‌هاي شوري و رطوبتي را تعيين نمايد.