بررسي ارتباط مشخصات دموگرافيك، استرس شغلي و توانايي كار در پرستاران: يك مطالعه توصيفي- مقطعي

مقدمه: پرستاران نقش مهمي در سلامت جامعه ايفا مي كنند. پژوهش هاي قبلي ميزان استرس شغلي بالايي را در جامعه پرستاران گزارش داده اند. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسي ارتباط مشخصات دموگرافيك و استرس شغلي بر توانايي كار پرستاران انجام شد. روش بررسي: 408 پرستار در اين مطالعه توصيفي- مقطعي شركت كردند. داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، مقياس استرس شغلي پرستاران (NSS) و شاخص توانايي كار (WAI) جمع آوري شدند. جهت تجزيه‌وتحليل آماري داده ها از نرم افزار آماري SPSS  نسخه 24 و آزمون هاي تي مستقل، آناليز واريانس يك‌طرفه (ANOVA) و همبستگي پيرسون استفاده شد. سطح معني داري در مطالعه حاضر كمتر از 0.05 در نظر گرفته شد. نتايج: ميانگين و انحراف معيار سن پرستاران 5.1 ± 33.6 سال بود. 78.2 درصد شركت كنندگان (319 پرستار) زن و مابقي مرد بودند. 68.7 درصد از پرستاران ( 280 نفر) متأهل بودند. پرستاران داراي استرس شغلي بالا و توانايي كار ضعيف بودند. بين استرس شغلي و توانايي كار پرستاران ارتباط معني دار منفي مشاهده شد (P 0.001). سن و سابقه كاري با استرس شغلي ارتباط معني دار منفي و با توانايي كار ارتباط معني دار مثبت داشتند. همچنين، پرستاران با تحصيلات بالاتر داراي استرس شغلي پايين تر و توانايي كار بالاتري بودند. نتيجه گيري: با توجه به تأثير منفي استرس شغلي بر توانايي كار پرستاران، به‌منظور كاهش ميزان استرس شغلي و بهبود توانايي كار پرستاران، پيشنهاد مي شود كه مديران ذيربط نسبت به شناسايي و رفع عوامل ايجادكننده استرس جهت حفظ سلامت، بهبود توانايي كار و افزايش بهره وري پرستاران اقدام نمايند.