تعهدات مالي سرپرستان نسبت به فرزندخوانده در فقه و حقوق موضوعه ايران

زمينه و هدف: رانت فرزندخواندگي يكي از موضوعات بسيار مهمي است كه در نظام هاي حقوقي مختلف به آن توجه ويژه اي شده است. هدف از مقاله حاضر بررسي تعهدات مالي سرپرستان در قبال فرزندخوانده در پرتو فقه و حقوق موضوعه ايران است.    مواد و روش ها: اين تحقيق از نوع نظري و به صورت توصيفي-تحليلي است و شيوه گردآوري اطلاعات آن به صورت كتاب خانه‏ اي و با مراجعه به اسناد، كتب و مقالات صورت گرفته است.                                                                                  يافته ها: يافته هاي پژوهش حاضر نشان مي دهد كه رويكرد فقه به وضعيت فرزندخوانده، رويكردي سنتي و بر اساس اصل حسن نيت است؛ در حالي كه با توجه به تحولاتي كه در سطح جوامع صورت گرفته است، قانون گذار در قبال تعهدات مالي سرپرستان حساسيت بيشتري نشان داده است. دليل اصلي اين امر به تفاوت مبناي اصلي فرزندخواندگي در فقه و نظام حقوقي ايران بازمي گردد. ملاحظات اخلاقي: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعايت اصالت متون، صداقت و امانت داري رعايت شده است.         نتيجه گيري: مبناي اصلي فرزندخواندگي در درجه اول در فقه، اصل احسان و مبناي احكام آن عمدتاً در چارچوب عبادات قرار دارد. در حقوق ايران، به واسطة سوء استفاده هايي كه در عمل ممكن است در حق فرزندخوانده انجام گيرد، مبناي اصلي فرزندخواندگي در درجه اول، حمايت از فرزندخوانده و عدم توجه به اصل احسان از سوي سرپرستان است.