ارزيابي خطر لرزه‌اي به روش‌هاي تحليل سلسله مراتبي و شاخص فعاليت نسبي زمين ساختي، جنوب خاوري ايران

ارزيابي خطر زمين ‌لرزه همواره نيازمند شناخت دقيق رفتار گسل‌ها مي‌باشد. گستره جنوب خاوري كشور با دارا بودن مجموعه‌اي پيچيده از گسل‌هاي فعال و لرزه‌زا، همواره شاهد رويداد زمين ‌لرزه‌هاي مهيب در اعصار گذشته بوده است. به همين رو در اين مطالعه، ضمن محاسبه تعدادي از شاخص‌هاي ريخت‌ زمين ‌ساختي مهم در منطقه مطالعاتي، با استفاده از دو روش شاخص زمين ‌ساخت فعال و تحليل سلسله مراتبي، به بررسي و شناخت ميزان فعاليت زمين ساختي گسل‌هاي منطقه پرداخته شده است. نتايج اين تحقيق منجر به شناسايي مناطق با بالاترين ميزان خطر رخداد زمين ‌لرزه گرديد. در مقايسه دو روش ياد شده با پارامترهاي زمين ساخت فعال و شواهد صحرايي، به روشني مي‌توان برتري روش تحليل سلسله مراتبي نسبت به شاخص زمين‌ ساخت فعال را مشاهده نمود. براساس نتايج حاصل از تحليل سلسله مراتبي، چهار پهنه زمين ساختي مهم در اين بررسي تعيين گرديد. از اين ميان، دو دسته حوضه با فعاليت زمين ساختي بسيار بالا شناسايي شد كه يكي در شمال خاوري منطقه در راستاي گسل‌هايي چون گوك و كوهبنان و ديگري در جنوب باختري محدوده و در جوار گسل‌هايي مانند ساردوئيه، لاله‌زار و رفسنجان قرار دارند. به علاوه حوضه‌هاي با فعاليت زمين‌ ساختي بالا نيز در راستاي گسل‌هاي مهم اما با سابقه لرزه‌خيزي كمتر مثل گسل‌هاي نايبند، ماهان جوپار، راين و دلفارد قرار گرفته‌اند. قرارگيري مراكز جمعيتي در حوضه‌هاي با فعاليت زمين‌ ساختي بسيار بالا تا بالا و همجواري با گسل‌هاي فعال و شناخته شده منطقه، لزوم توجه بيشتر به ساخت و ساز در اين محدوده را نشان ميدهد.