بررسي سفر نخبگان ايراني به سرزمين‌هاي اشغالي؛ و تأثير آن بر روابط اسراييل و ايران عصر پهلوي

فاقد عنوان لاتين

اسراييل كه از ابتداي تأسيس با بحران مشروعيت و عدم شناسايي سياسي از سوي كشورهاي مختلف مواجه بود به اجراي سياست هايي براي رفع اين مشكل روي آورد. از جمله اين سياست ها، بهره برداري از ظرفيت جامعه نخبگان جوامع ديگر بود؛ نخبگان، عموماً افرادي هستند كه علاوه بر برخورداري از يك مرجعيت علمي و فكري در جامعه خود به علم مدرن و پيشرفت مادي احترام مي گذارند و آن را نشانه اي از يك جامعه الگو مي شمارند. اسراييلي ها نيز با بهره گيري از اين ويژگي ضمن معرفي و تبليغ چند برابري دستاوردهاي خود در زمينه هاي كشاورزي پزشكي و صنعت بر ابعاد عميق كشتار و اشغالگري خود سرپوش گذاشته و يا آن را وارونه جلوه مي دادند نخبگاني كه با سفر به اسراييل در چنين فرايندي قرار مي گرفتند جوامع و حكومتهاي خود را به ارتباط سياسي و اقتصادي با اسراييل فرا مي خواندند. علاوه اين دربار پهلوي اقدام به نخبه سازي نيز مي كرد و عده اي را در قالب روزنامه نگار و نويسنده در ميان صنف نخبگان واقعي دانشگاهي و اجتماعي جا ميداد تا اين روند را تسهيل كنند؛ البته اين سياست در ايران به دليل آنكه اكثريت ايرانيان پيرو نخبگان مذهبي بودند و مواضع محكمي بر اساس باورهاي ديني نسبت به اسراييلي ها، داشتند، به شكست انجاميد.

فاقد چكيده لاتين