بررسي روش‌هاي مختلف پليمرشدن امولسيوني در تهيه لاتكس‌هاي پرجامد

از چالش‌هاي مطرح در پليمرشدن ‌هاي امولسيوني طي دو دهه گذشته، چگونگي افزايش مقدار جامد لاتكس پليمر بوده است. در مقايسه با لاتكس معمولي، لاتكس پرجامد (HSC)، كسر حجمي بزرگي از فاز پراكنده مونومر، حتي بيش از %70 وزني دارد. افزايش غلظت پليمر لاتكس، مزاياي مهمي چون افزايش بازده فضا زماني واكنشگاه، كاهش زمان تشكيل فيلم و خشك‌ شدن آن و همچنين كاهش هزينه ‌هاي نگهداري و حمل‌ و‌ نقل لاتكس را به‌ همراه دارد. پليمرشدن‌ هاي امولسيوني متداول، ريز‌امولسيوني، خودامولسيون ‌سازي و امولسيوني غليظ ‌شده همگي براي آماده‌‌سازي لاتكس‌هاي HSC استفاده شده ‌اند و نتايج خوبي در سال‌هاي اخير از آن‌ها گزارش شده ‌است. توليد لاتكس ‌هاي HSC با روشي تكرارپذير، مستلزم كنترل دقيق توزيع اندازه ذرات است. براي تهيه لاتكس با مقدار جامد بيش از %60 يا %70 وزني، توزيع اندازه ذرات بايد كاملا گسترده يا چندقله ‌اي باشد. افزون بر اين، گران‌روي لاتكس HSC به ‌شدت نسبت به توزيع اندازه ذرات حساس است. در اين مطالعه، پيشرفت‌هاي چند سال گذشته را كه به‌ طور عمده در فرايندهاي آماده‌سازي اين‌گونه لاتكس‌ ها و كاربرد آن‌ها بوده به ‌طور اجمالي مرور مي‌ شوند.