پيش‌بيني ميزان آسيب‌هاي ورزشي براساس استحكام ذهني در جوانان واليباليست

زمينه و هدف: آسيب هاي ورزشي بخش جدايي ناپذير از رشته هاي ورزشي در تمامي رده هاي سني مي باشد كه باعث نگراني ورزشكاران در دوران حرفه اي خود مي‌شوند؛ از طرفي امروزه نقش متغيرهاي رواني در ورزش و موارد مربوط به آن غيرقابل انكار مي‌باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسي پيش بيني ميزان آسيب هاي ورزشي براساس استحكام ذهني جوانان واليباليست بود. روش بررسي: در اين مطالعه 110 نفر از جوانان واليباليست شهرستان اليگودرز با ميانگين سني 22.24 سال و ميانگين وزني 78.43 كيلوگرم و ميانگين قد 185 سانتيمتر به صورت نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. در ابتدا، اطلاعات اوليه اين پژوهش جهت انتخاب افراد آسيب ديده براي جمع آوري اطلاعات آسيب ها، از پرسشنامه ي استاندارد آسيب طب ورزشي استراليا استفاده گرديد كه آسيب هاي رايج در رشته ي واليبال جمع آوري شدند. سپس با استفاده از پرسشنامه ي 48 سوالي كلاف كه مربوط به استحكام ذهني مي باشد، ميزان استحكام ذهني آن ها اندازه گيري شد. به منظور توصيف و طبقه بندي اطلاعات از ميانگين به عنوان شاخص مركزي و از انحراف استاندارد به عنوان شاخص پراكندگي استفاده شد. همچنين از آزمون هاي تي تك نمونه اي، تحليل رگرسيون خطي چند متغيره و ضريب همبستگي پيرسون استفاده شد. تمامي داده ها نيز با استفاده از نرم افزار spss نسخة 26 در سطح معناداري كمتر از پنج صدم مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها: بين ميزان آسيب هاي ورزشي و استحكام ذهني، همبستگي منفي وجود دارد و بالاترين نمره ي همبستگي مربوط به تعداد آسيب و كنترل در استحكام ذهني((r=-0.26) و نيز كمترين ميزان همبستگي مربوط به مولفه ي وضعيت بهبودي و اعتماد (r=0)مي باشد كه مشخص مي دارد هرچقدر ميزان استحكام ذهني ورزشكار بالاتر باشد، مي توان انتظار آسيب ديدگي كمتري از او داشت. ازطرفي با توجه به نتايج، مي توان بيان داشت كه با استفاده از استحكام ذهني، تعداد آسيب هاي ورزشي را نيز پيش بيني نمود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر بيانگر اين بود كه بين ميزان آسيب هاي ورزشي و استحكام ذهني جوانان واليباليست نخبه، يك رابطه ي معكوس و معنادار وجود دارد؛ بنابراين به نظر مي رسد استفاده از تمرينات تقويت استحكام ذهني مي تواند فوايد قابل توجهي براي ورزشكاران و مربيان ورزشي در ميزان آسيب ديدگي آن ها داشته باشد.