زبان versus گزاره ؟ ميشل مه‌ير و ادراك مسئله‌شناختي از زبان

بر مبناي اين مشاهدات كه زبان ــ langage يا logos ــ جوهري پرسشي دارد و موجوديت آن در گرو «تفاوت مسئله‌شناختي» است، ميشل مه‌ير زوج پرسش/ پاسخ را به‌عنوان واحد پايه در بررسي‌هاي زباني پيشنهاد مي‌كند. برآيند تحليل‌هاي او از وحدت تبايني اين دو عنصر، مثلثي مسئله‌شناختي با سه ضلع هرمنوتيك/ معني‌شناختي، بياني/ برهاني و جدلي/ گفت‌وگويي است كه هر نوع كنش زباني، يعني هر نوع تعامل پرسشي/ پاسخي اعم از درون‌ذهني و بيناذهني را در خود جا مي‌دهد. ميان اين مثلث و چيزي كه مه‌ير آن را «الگوي كلاسيك نحو، معني‌شناسي، كاربردشناسي» مي‌نامد تقابل ضلع به ضلع وجود ندارد، خاصه كه وجه معني‌شناسي در هر دو الگو مشترك است. مه‌ير اما بر جدايي آن‌ها تأكيد مي‌كند، زيرا الگوي كلاسيك را تجسم «گزاره‌گرايي» در علوم زبان مي‌داند. در ادراك مسئله‌شناختي از زبان، نقد‌ گزاره‌گرايي زباني و نقد قضيه‌گرايي فلسفي بر هم مماس‌اند. دامنۀ اين نقدها به اثبات‌گرايي نيز كشيده مي‌شود كه از نظر مه‌ير صورت راديكال قضيه‌گرايي و گزاره‌گرايي است.