بررسي ويژگي‌هاي شيميايي عصاره اتانولي چاي سبز و اثر آن بر فعاليت مهاركنندگي و كشندگي آسپرژيلوس نايجر، بوتريتيس سينه‌را و ريزوپوس استولونيفر (عامل فساد ميوه توت‌ فرنگي و انگور)

در طول چند دهه گذشته، استفاده از نگهدارنده هاي طبيعي و عصاره‌هاي گياهي به دليل نگراني در مورد اثرات نامطلوب بهداشتي احتمالي ناشي از استفاده از نگهدارنده‌هاي مصنوعي مورد توجه قرار گرفته است. عصاره چاي سبز، منبع طبيعي آنتي‌اكسيدان، نه تنها براي افزايش طعم، بلكه براي افزايش ماندگاري محصولات مختلف غذايي مورد استفاده قرار گرفته است. بنابراين، اين مطالعه با هدف بررسي فعاليت آنتي‌اكسيداني و ضد قارچي عصاره چاي سبز صورت پذيرفت. براي اين منظور، عصاره چاي سبز با كمك حلال اتانول استخراج گرديد و محتواي فنول كل، فلاونوئيد كل، اثر آنتي‌اكسيداني (بر اساس روش‌هاي مهار راديكال آزاد DPPH و ABTS) و فعاليت ضد قارچي آن در برابر سويه‌هاي قارچي عامل فساد ميوه توت‌فرنگي و انگور (آسپرژيلوس نايجر، بوتريتيس سينه‏را و ريزوپوس استولونيفر) مطابق روش‌هاي ديسك ديفيوژن آگار، چاهك آگار، حداقل غلظت مهاركنندگي و حداقل غلظت كشندگي بررسي گرديد. عصاره حاوي mg GAE/g 175.60 فنول كل و mg QE/g 47.53 فلاونوئيد كل بود و فعاليت مهاركنندگي آن در برابر راديكال‌هاي آزاد DPPH و ABTS به‌ترتيب 78.89 و 86.57 درصد بود. نتايج فعاليت ضد قارچي نشان داد كه قطر هاله عدم رشد بطور معني‌داري با افزايش غلظت عصاره افزايش مي‌يابد و بوتريتيس سينه‏را و ريزوپوس استولونيفر به‌ترتيب حساس‌ترين و مقاوم‌ترين سويه‌هاي قارچي نسبت به عصاره بودند. حداقل غلظت كشندگي براي سويه‌هاي بوتريتيس سينه‏را و ريزوپوس استولونيفر به‌ترتيب 64 و 512 ميلي‌گرم در ميلي‌ليتر بود. نتايج اين مطالعه نشان مي‌دهد كه عصاره اتانولي چاي سبز را مي‌توان به منظور افزايش زمان ماندگاري محصولات غذايي استفاده نمود.